The Move had geen zin om geld uit te geven aan iemand die een mooie hoes voor ze wilde tekenen, zoveel is wel duidelijk als je Message from the Country in handen krijgt. Inmiddels zijn er vrij veel platen door mijn handen gegaan, maar zo ongelooflijk lelijk uitgevoerd als deze zie je ze zelden. Ik weet zeker dat meneer van Deursen, mijn tekenleraar uit 3 Havo, hier niet meer dan een mager vijfje voor over had gehad. Voor de moeite. The Move bestond ten tijde van deze plaat uit drie leden; masterminds Roy Wood en Jeff Lynne en drummer Bev Bevan. Roy en Jeff duldden overduidelijk geen tegenspraak of concurrentie en componeerden en produceerden de hele plaat bij elkaar. Tevens leverde Jeff het idee voor de hoes en voerde Roy dat idee uit. Ik hoor u denken; waar was Bev? Waarom stak hij geen stokje voor dit wanproduct? Ik weet het ook niet. Bev mocht sowieso niet echt meedoen. Hij mag een zelfgeschreven nummertje van krap drie minuten op de plaat inzingen en moet verder zijn smoel houden. Deze plaat is duidelijk het kindje van Roy en Jeff. The Move was tijdens de conceptie en geboorte van dit vierde album ook al eigenlijk The Move niet meer. Roy en Jeff waren druk bezig de band om te vormen tot hun nieuwe projectje, The Electric Light Orchestra, en overige bandleden behalve Bev hadden allang snuivend en mokkend de studio verlaten.
Helaas voor hen die vertrokken is Message from the Country toch echt het beste album van The Move. Op voorgaande platen had de band zich telkens gepresenteerd als een degelijke, maar betrekkelijk generieke popband. Leuk, maar niet per se een essentiële aanvulling op je platenkast. Message from the Country is dat wel. In de afgrijselijke hoes huist een gelaagd, enerverend, vooruitstrevend en tjokvol album. Enkele kwalijke zijsprongetjes daargelaten, laat The Move zien van alle markten thuis te zijn. Je moet er een beetje van houden, want het album is nogal overgeproduceerd. De overdubs en vet aangezette basloopjes zijn niet van de lucht. Daardoorheen klinkt echter een ijzersterke pop-sense vermengd met de wil om grenzen op te zoeken. Ik kocht nooit platen van ELO omdat ik ze er te lullig uit vond zien, maar als ze klinken als Message from the Country wil ik ze allemaal wel hebben. De band maakt zoals gezegd af en toe wat al te vergezochte uitstapjes, en dan haak ik af. Het is werkelijk nooit grappig wanneer Britten Amerikaanse countryzangers na proberen te doen, zelfs niet wanneer The Move dat doet. Foei dus voor The Ben Crawley Steel Company. Zoals op ongeveer elke Britse lp uit de periode 1967-1973 staat ook op deze plaat weer zo’n stomvervelend vaudevilleachtig ‘wij-zijn-lekker-gek’-lied. Ook dat had van mij niet gehoeven. Het is maar meer van hetzelfde en de plaat is zo al vol genoeg. Wie echter bereid is The Move deze misstanden te vergeven heeft een heerlijk hysterische doorstamper in een oerlelijke hoes in handen. Da’s te verteren, lijkt mij.
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten