Het is koud buiten dus dan ga ik binnen op zoek naar gezellige plaatjes. Onherroepelijk kom je dan in de jaren 70 terecht. Da’s geen straf. De jaren 70 worden bevolkt door van die herfstige plaatjes van vriendelijke jongens en meisjes in fijne truien die niet meer nodig hebben dan een kopje thee en een gitaar om het aangenaam te maken. Ian is zo’n jongen. Hij is in de afgelopen dagen zo’n vertrouwde gast in mijn huis geworden dat ik ‘m al bij de voornaam mag noemen, en dat komt door If You Saw Thro’ My Eyes. Na wat omzwervingen met Fairport Convention en een eigen, beetje zemelige band nam de veerkrachtige, 25-jarige Matthews in 1971 zijn eerste soloalbum op omdat hij meer artistieke vrijheid en zeggenschap over zijn platen wilde. Uit het resultaat blijkt dat je Ian gewoon rustig zijn gang moet laten gaan. Een stoet kwaliteitsmuzikanten als Sandy Denny, Richard Thompson en Keith Tippett komt ‘m helpen en hij levert een piekfijn album af. Matthews is sympathiek, zijn stem is helder, zijn arrangementen en zijn eigen werk zijn strak, zijn covers slim gekozen en de gastmuzikanten doen hun werk goed. Het enige dat er op de plaat aan te merken valt, is dat het soms té perfect klinkt. Het kan slechter.
Matthews beheerst het huiselijke en introspectieve soul searching toontje van de vroege jaren 70 volledig. Crosby, Stills and Nash perfectioneerden het en de rest deed het na. Dat is geen schande, het is zelfs best leuk, maar ook af en toe een beetje braaf en netjes. Ian is af en toe ook een beetje braaf en netjes. Gelukkig kan hij meer. Nummers schrijven en deze zingen, voornamelijk. En gastmuzikanten de goede opdrachten geven. If You Saw etc. is hierdoor een retestrak geproduceerde plaat geworden waarop niets scheef staat. Zelfs de gitaarsolo’s van Thompson zijn ingehouden. Er zit geen randje aan. En dat is ook niet de bedoeling. Vooral op de tweede kant openbaart Matthews’ talent zich in volle glorie. We waren al verwend met nummers als Desert Inn, maar op de andere kant gaan alle registers open. Hij begint a capella en laat zien dat hij geen instrumenten nodig heeft om kamervullend te zijn. Daarna gooit hij stiekem een suikerklontje in je glas cola en borrelt Southern Wind over je heen. Tijd om daarvan te bekomen is er niet. Zo gaat het namelijk door en het houdt niet op. De eerste kant was al dik in orde, met de tweede is werkelijk niets mis. Afwisselend, fris, helder, gemoedelijk, bezield, u zegt het maar. Ook fijn dat Sandy Denny, die me door de vorige herfst hielp en op deze lp piano speelt, op de valreep ook nog even mee mag zingen op het titelnummer, dat tevens de afsluiter is. Het resultaat is roerend. Ik heb een nieuwe soundtrack voor de herfst gevonden.
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten