David Ackles (1967)

Vanachter een gebroken ruit staarde de mysterieuze David Ackles me tegemoet vanuit een bak 2-dollar lp’s bij Plan 9 te Richmond. Een typische jaren zestig hoes; stuurs kijkende jongeman, wazig filtertje erover en klaar was weer een singer-songwriterplaatje voor de ‘thinking crowd’. Nu wilde ik me niet per se bij die crowd scharen, maar toch intrigeerde de hoes me. Elektra stond in de jaren zestig garant voor avontuurlijke, interessante en goed geproduceerde platen waarmee je als koper eigenlijk nooit echt de mist in kon gaan. Deze plaat werd in 1967 uitgebracht door Elektra en ik had ooit wel eens ergens van de zanger gehoord. Bovendien kostte hij 2 dollar, dus ik kocht ‘m. Ik kocht nog veel meer platen tijdens dat reisje in Amerika. Veel te veel. Het gevolg daarvan was dat ik de berg niet meer kon overzien en dat daardoor de meeste lp’s uit deze berg ongeluisterd maar keurig op alfabet de kast in verdwenen. Zo ook het debuut van David waarvan de hoes me zo geïntrigeerd had.

Later kocht ik American Gothic, David’s derde album en een cultklassieker volgens popprofessor, rots in de branding, allesweter, superautoriteit en smaaknazi Leo Blokhuis. Toegegeven; Leo had dit keer gelijk. American Gothic is geweldig en een terechte klassieker en ik draaide ‘m duizend keer. De dramatische, vaudeville-achtige toonzetting van David, de zware orkestratie en de af en toe bijna komisch aangezette teksten maakten dit een plaat anders dan alle andere. Een acquired taste, maar mateloos boeiend en erg goed gemaakt. American Gothic bracht me er wel toe om meer platen van David te kopen, maar gek genoeg kreeg het me niet zover om ook het debuut eens een keer uit de kast te trekken. Tot nu dan.

David schiet van links naar rechts op zijn debuutplaat. Nu eens zit hij bij je op schoot en zingt hij een lief liedje, dan weer neemt hij je met een zwaar orkest in zijn kielzog mee in een Efteling-achtig griezelverhaal. Het is een barokke plaat geworden, met veel orkest en zwaar geproduceerd. Ackles zingt als een Tim Buckley met een bipolaire stoornis. Soms heb je het gevoel in een musical terecht te zijn gekomen. Een andere keer zit David bij je op bed en probeert hij je uit te leggen dat alles uiteindelijk goed komt, ook als je liefdesverdriet hebt. Het is dat de teksten, zang, arrangementen en de productie zo ongelooflijk goed in elkaar zitten, anders zou het geheel af en toe wat komiek en grotesk overkomen. David blijft de hele plaat lang boeien. Hoe vreemd of overdreven zijn uitspattingen af en toe ook zijn, irritant wordt het nooit. Het is op het randje, maar dat maakt het juist zo leuk. De variatie is groter dan op latere platen, maar er zijn minder extremen. Op andere platen gaat David geregeld over het randje heen. Dit is met afstand de meest ‘normale’ plaat van Ackles die ik ken. Normaal voor Ackles’ doen dan...

Zelfs voor 1967 is het een avontuurlijke plaat. Elektra durfde wel. David heeft de traditionele songstructuur van coupletje-refreintje-coupletje nagenoeg losgelaten. Soms ontspoort hij volledig, maar altijd blijft hij uitdagen. In vergelijking met andere albums van Ackles blijft het zoals gezegd echter allemaal aardig binnen de perken, hierdoor is deze plaat ook voor de ongeoefende, onverschillige of conservatieve luisteraar uitstekend genietbaar. Dit voordeel is ook meteen een nadeel; geen van de nummers op dit debuut zet zich écht vast in je hoofd en blijft daar hangen, in tegenstelling tot sommige nummers van de andere platen van David (Love’s Enough, Ballad of the Ship of State). Dat geeft echter niet echt. Het is maar weinig artiesten gegeven om uberhaupt één nummer met dergelijke capaciteiten te schrijven en David heeft zich op latere platen prima gerevancheerd. Dit gegeven maakt David’s debuut dan ook geen middelmatige plaat. Integendeel. Het is juist bij uitstek een prettige allemansvriend die met niks te vergelijken is.

Tom