Eenmaal ter plaatse trof hij een besluiteloze band aan die maar niet wilde laten weten waar hij aan toe was.
Gebouwd voor het podium
Voor Rory reden genoeg om zijn houthakkersblouse en afgekloven Fender bijeen te zoeken en te vertrekken. Er stond een tour in Japan op de agenda en als hij snel was, kon hij zijn vlucht naar het verre Oosten nog halen. Het zegt veel, zo niet alles, over de ambitie van Rory Gallagher. Gebouwd voor het podium en trouw aan zijn fans.
Taste
De rocker uit Ierland speelde al in goedlopende bands terwijl hij nog op school zat. Op de setlist staat dan vooral hitmateriaal terwijl Gallagher liever eigen werk speelt, als het even kan in het straatje van zijn helden Muddy Waters en Chuck Berry. Met Taste, zijn eigen band, neemt Gallagher twee albums op, daarna gaat hij solo en zal hij vooral op het podium doorrocken tot hij er letterlijk bij neervalt. Tijdens een optreden in Amsterdam wordt Rory onwel. Een levertransplantatie lijkt zijn redding, maar helaas, in juni 1995 overlijdt hij aan een infectie. Naast een houthakkerblouse en een Fender, laat Rory Gallagher een stapel ruige bluesplaten en een legendarische live-reputatie na.
Gruizig gitaargeweld
Tattoo is het derde van zijn in totaal elf studioalbums. Rory schreef het album tussen het touren door en de beste man lijkt onvermoeibaar. Tattoo klinkt los, energiek en veelzijdig. Het is in het begin misschien even wennen aan het gruizige, soms schelle gitaargeweld van Gallagher, maar daarna kan de volumeknop naar rechts. Terwijl Rory knettert en kraakt begin je te begrijpen waarom collega’s als Lennon, Clapton en Slash hem bewonderden.
Stuwend
'Well I’ve been livin’ like a trucker, for a month or more’, zingt hij in Livin’ Like Trucker, een vies en vettig blueslied waarin stuwende ritmes, een wah wah en felle solo’s de klus klaren. Folkman Ian Matthews zeurde in zijn band Plainsong ooit over een diesel die hem op zijn hielen zat. Het zou Gallagher weleens geweest kunnen zijn. Ik hoop het. Met 20:20 Vision laat hij zich van zijn rustige, akoestische kant zien. Het daarop volgende They Don’t Make Them Like You Anymore klinkt door een vrolijke piano als een swingend kroeglied. Deze prima tussendoortjes geven Tattoo een wat intieme sfeer.
Blues met beleid
Voor de rest is het vooral doorpakken met Gallagher. In Cradle Rock stampen een orgel en een lekker los gespeelde slagpartij voorbij. De meters staan regelmatig in het rood, maar nooit zonder reden. Gallagher speelt de blues met beleid. Hét voorbeeld hiervan is A Millions Mile Away. Vanaf de ingehouden intro tot het kolkende slot voert Gallagher je zeven mooie minuten lang mee langs bluesy loopjes, pompende refreinen en vooral perfect gespeelde solo’s. Mick Jagger moet het maar eens draaien, misschien beseft hij dan wie hij heeft laten lopen. ***** [René]
Rory Gallagher - A Millions Miles Away:
Heb gehoord dat de Mannen van de Naald kracht aan het sparen zijn voor een doorstart, deze lente. Komt helemaal goed, dus.
BeantwoordenVerwijderen