Heb je net Neil Young en Joni Mitchell een warme plek in je platenkast gegeven, staat er nóg een Canadees op de stoep: Gordon Lightfoot. Iets minder bekend dan zijn landgenoten Neil en Joni (vandaar zijn wat late komst) is meneer Lightfoot toch te muzikaal om buiten te laten staan. Vooral in de eerste helft van de jaren zeventig leverde hij een aantal sterke folk-rockplaten af. Eerder hielp hij Peter, Paul & Mary aan een hit met het nummer Early Morning Rain.
Midden jaren zestig meldde Gordon zich in New York voor de opnames van zijn debuutalbum Lightfoot! Gesteund door producent John Court en met niet meer dan zijn gitaar nam ons Gordon veertien nummers op. En eerlijk is eerlijk, dat doet ‘ie veertien keer heel behoorlijk. Nu was hij al even bezig als muzikant en die ervaring hoor je terug. Gordon lijkt het allemaal met gemak uit zijn gitaar te schudden.
Lightfoot is gezegend met een sterke stem en deze laat hij graag luid en duidelijk over de akkoorden tetteren. In trage nummers neigt hij zelfs naar Elvis Presley en het is terecht dat The King het eerder genoemde Early Morning Rain (afsluiter van kant A) in zijn repertoire opnam. Rondom zijn stem laat Gordon zijn gitaar het werk doen. Zoals te zien op de hoes beheerst hij het instrument alsof het zijn fiets is. Met gemak tokkelt hij de tonen uit zijn snaren. Gordon en zijn gitaar; een winning team.
Helaas leunt Lightfoot iets teveel op zijn trouwe six-string. Op alle nummers laat Gordon zijn gitaar al het werk doen en dat kost hem punten. Bij een nummer als The Way I Feel of Changes voltstaat het prima. Maar het dreigende Oh Linda klinkt nu, met alleen een jazzy basloopje, als een gemiste kans. Maat na maat hoop je tevergeefs op een slide-gitaar, tweede stem of desnoods een viool die de boel meer dynamiek geven.
Ook andere nummers, waaronder het onheilspellende Pride of Man, klinken met alleen een gitaar een beetje saai. Goed, sporadisch is er een tweede gitaar of bas te horen, maar zij voegen zich naadloos naar de partijen van Gordon waardoor er weinig aan het totaalgeluid verandert. Lightfoots pogingen om zijn liedjes op te fleuren door als een cowboy te fluiten (!) doen zijn debuut geen goed. Het blijft gelukkig bij twee pogingen, maar dat zijn er nog altijd twee te veel.
Misschien had hij eens met zijn landgenoten Neil en Joni moeten praten. Ze hadden wellicht uitleg kunnen geven over de mogelijkheden van een slide-gitaar, tweede stem of desnoods een viool. Had hij het maar gedaan. Nu blijft Gordon voor altijd de derde beste Canadees in mijn platenkast.
René
dankuwel
BeantwoordenVerwijderen