Warm gespeeld bij The Shadows, besluiten gitaristen Hank Marvin en Bruce Welch dat het tijd is voor een zijproject. Nu zongen ze af en toe al bij The Shadows, vooral wanneer niemand keek en ene Cliff Richard niet achter de microfoon stond. Maar voor hun project vragen ze zanger-gitarist John Farrar of hij bij hun groep wil horen. Dat wil hij en de drie brengen in 1971 een debuut uit dat nog iets teveel rammelt om indruk te maken. Een jaar later proberen ze het opnieuw met Second Opinion. En dit keer is het raak.
Er is door de drie heren duidelijk geluisterd naar de grote jongens van die tijd. Zo klinkt er in Tiny Roby samenzang die op een album van Simon and Garfunkel had kunnen staan. Een nummer later knort een bas en jankt er een gitaar zoals eerder te horen op The Beatles’ Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band. (Simplify Your Head). Aan het klinkt-als-lijstje kunnen The Beach Boys (Lady of the Morning) en Crosby, Stills, Nash & Young (Black Eyes) worden toegevoegd.
Toch is Second Opinion geen treurige kopie van andermans successen. Marvin, Welch & Farrar zijn er niet op uit om te laten horen hoe goed ze kunnen imiteren, maar verwerken de invloeden knap in volwaardige composities die ze zelf in elkaar hebben gezet. Met afwisselend rinkelende gitaren, bedeesd getokkel en vooral veel mooie harmonieën, houdt de band zich stevig staande.
Erg fijn is de balans tussen langzame, dromerige nummers en de meer met vaart gespeelde momenten. Op het rommelige The Time To Care na, dat kopje onder gaat vanwege immer zinloze percussie, kunnen Marvin, Welch & Farrar trots zijn op hun uitstapje. Niet gek voor een trio dat deels nog naar de zoete eau de cologne van Cliff Richard ruikt.
René
Tiny Robin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten