Mason Proffit - Wanted (1969)

Iedereen kent The Byrds, The Eagles en The Flying Burrito Brothers. Velen noemen country-rock of ‘Americana’, als ze gevraagd wordt naar een van de belangrijkste muziekstromingen van de 20e eeuw. Vooral in Nederland waren de werkjes van Jackson Browne en Crosby, Stills and Nash ongekend populair. Maar niemand kent Mason Proffit. En dat is niet eerlijk. Samen met, bijvoorbeeld, The Byrds stond deze band aan het einde van de jaren ’60, toen iedereen wel een beetje uitgespacet was, aan de wieg van de Americana (gatverdamme, wat een woord). Geplaagd door alle ongemakken van het opnemen voor een klein label (slechte productie en distributie) wisten ze toch maar een knap stukkie muziek neer te zetten, en vernieuwend en grensverleggend bovendien. Mason Proffit was immers een van de eerste bands die de verworvenheden van de electrische rock combineerde met het romantische cowboyideaal en de daarbij behorende thema’s van de country. En dat deden ze verdomd goed ook. Dat hoor je dwars door de werkelijk afzichtelijke productie van het gerenommeerde label Happy Tiger Records heen. Hiervoor zouden ze op zijn minst evenveel credits in het Pantheon der Muziek moeten krijgen als The Byrds voor hun Sweetheart of the Rodeo.

The Voice of Change trapt de deur in met een frisse mondharp. Da’s inderdaad weer eens wat anders. De tekst en de uitvoering zijn goudeerlijk en doen niemand kwaad. Prima zo. In het volgende nummer, A Rectangle Picture, komt het instrument voorbij dat zelfs de meest vreselijke muziek een plezant randje geeft; de steelguitar. Daarmee kan je simpelweg de mist niet ingaan. Makkelijk scoren dus, maar daarom niet minder goed. De rest van kant A staat vol met meer van dit, en is dus prima. Bij dezen plaats ik graag nog even een eervolle vermelding voor You finally found your love, waar de band laat zien loepzuivere harmonietjes te kunnen zingen. En daar hou ik dus van. Ondertussen begint de belabberde productie van deze plaat ernstig tegen te staan. Producent, perser en de leverancier van het vinyl moeten stuk voor stuk een stevig pak rammel krijgen voor het wanproduct dat ze, buiten de schuld van de band om, afgeleverd hebben. Enfin. De tweede kant begint met Two Hangmen. Een mooi nummer over een beul die twijfelt aan zijn vak en zodoende zelf opgehangen dient te worden. De beul die het karwei moet uitvoeren wil niet en belandt uiteindelijk aan de strop naast beul nummer 1. Pure westernromantiek. Ofzo. De groove op de tweede kant is goed en met It’s all right pakt de band nog een keer uit met rollende gitaren en sterke harmonieën. Ze sluiten af met een stevig potje bluegrass. Gewoon voor de gezelligheid, dus de naald kan met een brede glimlach omhoog worden gedaan. Mason Proffit houdt van opschieten. Binnen een half uur is het voorbij, maar bezijden de afgrijselijke productie is deze plaat een genoegen. Ooit betaalde ik 3.50 voor deze lp. Geen cent teveel.

Tom