Het is nooit helemaal gelukt met The Peddlers. Deze drie muzikanten uit Manchester speelden een aardig moppie jazz en maakten daarbij uitstapjes richting de blues en pop. Loyaal als ze waren, deden ze dit vaak in dienst van andere artiesten, waaronder Dusty Springfield. Collegiaal, zeer zeker, maar veel naamsbekendheid bouw je hier niet mee op. Wanneer de drie ook nog eens naar Amerika vertrekken (waar helemaal niemand ze kent) worden ze ingehaald door efficiëntere artiesten en is de kans op eeuwige roem verkeken.
Zonde, een paar rondes van hun derde album Three in a Cell laat namelijk een sterke en eigenzinnige band horen. Zoals gezegd spelen de drie heren vooral vanuit de jazz. Dat doen ze de ene keer lekker vet, waardoor een nummer als Coming Home zo in een klassieke gangsterfilm kan fungeren. Net zo makkelijk houdt de band zich in en zorgt dan voor een meer vriendelijke, loungy sfeer.
De plaat klinkt fijn consistent en dit is de verdienste van toetsenist en zanger Roy Phillips. Verscholen achter de glazen van zijn onafscheidelijke zonnebril bluft hij zich zingend door de nummers. Als je maar doet alsof je de boel onder controle hebt, gelooft de rest je immers vanzelf en op die fiets overtuigt Roy zelfs in een wat dubieus glad nummer zoals I’m a Boy in Love. Daarbij heeft meneer Phillips een Hammondorgel welke hij met regelmaat laat loeien. Hoogtepunt hierin is Nobody Likes Me dat zich met een solo op de toetsen laat meten met The Doors.
De plaat klinkt fijn consistent en dit is de verdienste van toetsenist en zanger Roy Phillips. Verscholen achter de glazen van zijn onafscheidelijke zonnebril bluft hij zich zingend door de nummers. Als je maar doet alsof je de boel onder controle hebt, gelooft de rest je immers vanzelf en op die fiets overtuigt Roy zelfs in een wat dubieus glad nummer zoals I’m a Boy in Love. Daarbij heeft meneer Phillips een Hammondorgel welke hij met regelmaat laat loeien. Hoogtepunt hierin is Nobody Likes Me dat zich met een solo op de toetsen laat meten met The Doors.
Minder geslaagd zijn de strijkers die componist Keith Mansfield op het trio loslaat. Songs die van zichzelf gewoon puntig zouden klinken, doen nu overdreven aangezet aan. Wanneer Lost Continent door de boxen schalt, lijkt het alsof 007 elk moment binnen kan komen lopen. Wellicht naar tevredenheid van Keith; hij werd bekend als componist van televisie tunes. The Peddlers hebben zijn goede bedoelingen echter niet nodig. Sla die strijkers dus over, maar knik mee met de rest van Three in a Cell en geef dit ondergewaardeerde trio het applaus dat het verdient.
René
Nobody Likes Me
Ik moet van deze muziek enorm rap kakken, ligt dat aan mij?
BeantwoordenVerwijderenja...
BeantwoordenVerwijderen