Black Sabbath – Sabotage (1975)

Dat je de laatste twee albums van Black Sabbath met Ozzy Osbourne (Technical Ecstasy en Never Say Die!) moet mijden als een schurftige hond, weet een kind. Helaas wordt ook Sabotage, uitgebracht vlak voor deze twee dieptepunten, vaak als misser bestempeld. En dat is een vergissing. Sabotage is namelijk een beukende, schurende, gierende en met vlagen ingetogen plaat waarop onze jongens uit Birmingham laten horen waarom uitgerekend zij zich de uitvinders van de heavy metal mogen noemen.

Donderwolken

Dat begint met Hole in the Sky, een zowel loom als beukend nummer waarin opvalt hoe Ozzy lekker naar voren is gemixt. Na deze kickstart schakelt de band een paar minuten terug met een akoestisch intermezzo. En dan, alsof het niets is, dendert misschien wel het mooiste Sabbath-nummer ooit uit de met donderwolken bedekte hemel: Symptom of the Universe.

Voorbeeld
Zes en een halve minuten lang ramt De Sabbath over je heen. Gitarist Tony Iommi hakt de akkoorden uit zijn Gibson zoals later gebruikelijk werd bij thrash metal, de herhalende groove van het nummer diende duidelijk als voorbeeld voor vele stonerbands. Let ook even op de drums die uit je boxen lijken te kolken. Om het nummer niet door het dak te laten gaan, blaast de band in de laatste maten wat stoom af. Na dit hoogtepunt laat de band in Megalomania hun doomy kant horen; melancholische melodieën en een wanhopige Ozzy die hoopt af te rekenen met zijn demonen.

Rode maillot
Pas op Kant B doet de band wat rustiger aan met het ietwat saaie Thrill of it All. Dit is het moment om met een schuin oog en vies gezicht naar de hoes te kijken. Van de vele mysteries in de rockgeschiedenis, in de hoes van Sabotage er een. Bassist Geezer Butler draagt hierop een lullig blauw hesje en een witte broek, opgetrokken tot de oksel. Daarnaast gitarist Tony Iommi, het brein van Sabbath en daarmee een rockicoon. Meneer ziet er in zijn blauwe broek uit als een dansleraar. Het aller- allervieste van de hoes hangt om de benen drummer Bill Ward. Het is de rode maillot van zijn vrouw en wanneer je hoes omdraait, zie je dat hij er een geblokte onderbroek onder draagt. Rechts naast dit verdriet oogt Ozzy in zijn gordijn nog relatief normaal. Wat een komedie. Wat een onbegrijpelijke keuze om de nietsontziende muziek van Black Sabbath in zo'n spuuglelijke hoes te verpakken.

Grote hoogtes

Inmiddels trekt onder de naald de band weer wat aan, maar piekt niet meer zo hoog als op kant A. In het instrumentale Supertzar dagen een gitaar en onheilspellend koor elkaar uit. Am I Going Insane (Radio) klinkt te opgewekt en daarmee niet geloofwaardig voor vier Britten die op de rest van het album de tanden laten zien. Met The Writ komt een langgerekt, ingetogen einde aan een prima plaat en klinken tevens de slotakkoorden voor de jaren waarin Ozzy en Black Sabbath elkaar tot grote hoogtes stuwden. ****

[René]

Black Sabbath - Symptom of the Universe