Uren maken in Chicago

Amerika is het Walhalla voor platenverzamelaars. De hemel, het neusje van de spreekwoordelijke zalm. Niet alleen staan Amerikaanse platenwinkels vol met mooie spullen en zien lp’s er dankzij een onverwoestbare Amerikaanse hoes extra stoer uit. Het zijn vooral de vriendelijke prijzen die het inkopen in Amerika geweldig maken.

Niet zo gek dus, dat ik vrijdagochtend 24 september op een drafje mijn hotel in Chicago uitloop. Ik ben in Amerika, heb een hele dag vrij, voel in mijn ene zak mijn verlanglijst en in de andere een gangsta roll dollars. Nu nog een verse metrokaart halen en the heat is on. Een dag lang platen kopen, in Amerika. Wat heb ik dat gemist, zeg.

Mijn dag begint bij Laurie’s Planet of Sound! Onlangs nog door Rolling Stone bestempeld tot een van de betere platenzaken van Amerika. Toe maar. Spittend door degelijke, maar weinig verrassende albums raak ik toch een beetje teleurgesteld. Laurie is een beste zaak, de vrouw des huizes (Laurie?) draait van ’s morgens tot sluit lekkere muziek en naast vinyl vind je er de betere dvd’s, boeken en cd’s. Ik kan echter geen lp’s beluisteren (toch vaak een service in Amerikaanse zaken) en word niet van mijn hoeven geslagen door het aanbod. Na een uurtje bladeren, wandel ik de deur uit met o.a. Turning Point van John Mayall. Een inkopper.

Door naar Reckless Records, op 3161 n Broadway om precies te zien. Reckless Records heeft maar liefst drie vestigingen in Chicago en mag zich daarmee de platenbaron van de stad noemen. Helaas hebben platenbaronnen weinig oog voor hun klandizie, zo valt me op wanneer ik de ruime zaak inloop. Het hippe personeel is druk met zichzelf en draait muziek dat klinkt als een scheermes dat over een gitaarsnaar schuurt. Ook hier is vooraf lp’s luisteren niet mogelijk. Om het helemaal klant-onvriendelijk te maken, zijn alle platen uit de hoezen gehaald. Een slechte binnenkomer. Uiteindelijk beurt de aanbiedingenbak mijn humeur weer op. Hier ligt Tom Rush – Tom Rush (1965) voor welgeteld 49 dollarcent op me te wachten. Dames en heren, dat is omgerekend € 0,35 en dat is niet normaal.

Dave zal toch wel een hoekie hebben waar ik wat vinyl onder de naald kan leggen, mijmer ik in de bovengrondse metro, op weg naar Dave’s Records. Dave is een legende in Chicago, een ouwe rot die graag laat weten geen enkele cd in de winkel te hebben liggen. Helaas heeft Dave ook geen platenspeler voor de klant klaarstaan. Wel veel re-issues en nieuwe titels. Laten die nu net niet op mijn lijstje staan. Net wanneer ik Dave de rug wil toekeren, ontdek ik zijn systeem: alle tweedehands en zacht geprijsde platen staan op ooghoogte weggestopt, strak tegen elkaar, als ware het Dave’s persoonlijke archief. Dat wordt werken, denk ik terwijl ik gedisciplineerd de eerste vuist lp’s uit de meterslangs rij peuter. Drie kwartier en veel gepluis later reken ik o.a. Johnny Nash (niet Cash) af . Thank you, Dave.

Nee, dan Permanent Records. Om bij deze zaak te komen, moet ik een half uur door een louche wijk wandelen. Eenmaal aangekomen tref ik achter de toonbank een schuw stelletje dat me vanachter hun laptop (hij) en pc (zij) aanstaart. Ook hello. Een vlugge blik zegt me genoeg: Permanent Records is er voor de coole dj’s en MC Martins van Chicago. Trendgevoelige types die tijdens een bevlieging opeens Slayer in huis moeten hebben en 25 dollar overhebben voor een lelijke herpersing. Ik voel me niet aangesproken door zulks aanbod en wandel na vijf minuten de deur weer uit. Een half uur terugsjokken naar het metrostation, door die nog even louche wijk.

Volgende stop: Dusty Groove America. Een trendy bril staat hier de ramen van de zaak te lappen en belooft eenzelfde attitude als bij Permanent Records. Dat valt gelukkig mee, maar ook Dusty heeft mij niks te bieden. De ene kant van de veel te nette zaak staat vol met te dure soul. De andere kant met mij te prijzige jazz. Ik groet het hippe montuur en verlaat de winkel zonder iets te kopen.

Reckless Records bij Wicker Park maakt deze twee missers weer goed. Terwijl een vader en moeder hun zoon telefonisch bijpraten van het aanbod in de royale Punkhoek, trek ik tevreden Tim Hardin, Mountain en The Allman Brothers tevoorschijn. Voor de grap van de dag moet ik door de knieën, op de grond staan de aanbiedingen en hier vind ik Frank Sinatra’s – In the Wee Small Hours voor welgeteld 49 dollarcent. Dames en heren, dat is omgerekend € 0,35 en dat is echt niet meer normaal.

Voor de vorm sluit ik mijn dag af bij Reckless Records in Downtown, het meest toeristische gebied van de stad. Ik verwacht weinig en vind wat ik vermoed: een zielloze winkel die doet denken aan de Free Record Shop. Veel toeristen en geen verrassingen. Tijd om mijn hotel op te zoeken.

Eenmaal op mijn hotelkamer, met mijn stapel aankopen op de knie, ben ik tevreden. Maar niet overdonderd. Er moet meer in zitten, ik immers ben in Amerika, het neusje van de spreekwoordelijke platenzalm. Dit is echt nog niet alles.

En dat blijkt wanneer ik een paar dagen later in het overzichtelijke dorpje McHenry, boven Chicago, Vinyl Frontier Records vind. Op de planken van Vinyl Frontier staat een rijtje metaal te blinken, zo zie ik door de etalage. Iron Maiden, Megadeth, Queensryche. Goed nieuws; metal is meestal lastig te vinden in Amerika. Helaas gaat Vinyl Frontier Records pas om 12 uur open en het is net 10 uur wanneer ik aan een dichte deur sta te rammelen. Mijn reisgenoot is niet van plan om twee uur in McHenry af te tellen en met een brok in de keel sleur ik mezelf de huurwagen in. Dag McHenry. Dag Vinyl Frontier, platenzaak naar mijn hart.

Het verlies van McHenry duurt welgeteld twee dagen. Want dan sta ik op een zonnige ochtend in de studentenstad Lansing. Thuishaven van Michigan State University en van Flat, Black and Circular, een platenzaak om voor om te rijden. Achter de enorme toonbank die zich als een bar middenin de zaak ophoudt, staan de bescheiden heren Dick, Jon en Dave. Geen praatjes of pretenties, maar een glimlach en het muzikale hart op de juiste plaats. Natuurlijk kun je alle lp’s beluisteren en vanzelfsprekend zijn ze lekker zacht geprijsd. Wie geen platenspeler bezit, kan deze bij Flat, Black and Circular kopen en om beginnende platenverzamelaars een duw in de rug te geven, geven Dick, Jon en Dave ook nog eens gratis platen weg.

Een betere ontknoping had ik me niet kunnen wensen. Terwijl de aftiteling loopt en ik in slow motion mijn laatste stapel schitterende lp’s afreken (Richie Havens, Albert King, Shawn Phillips), heb ik even niks meer te zeggen dan: ‘preciate it, Amerika. Preciate it.’

René

FBC for president: