Ik ben heus niet de enige, maar toch zeg ik het maar even; ik ken het debuut van Moby Grape van haver tot gort. Gedurende een aantal jaren heb ik minstens twee exemplaren aan barrels gedraaid, en dat is niet voor niks. Moby Grape’s titelloze debuut is een plaat van uitzonderlijke kwaliteit(en), evenals een uitzonderlijk lesje ‘bands om zeep helpen’ van de kant van Columbia Records. Deze platenmaatschappij nam namelijk het opmerkelijke besluit om een van de beste platen die de west coast in de jaren zestig voort zou brengen als volgt op de markt te gooien; het album kwam in de winkel, en op precies dezelfde dag kwamen ook alle nummers van die lp tegelijkertijd als single uit. Hoe meer singles tegelijk in de top 40 hoe beter, moeten de snelle jongens van Columbia gedacht hebben. Het gevolg hiervan was dat de consument, die nu eenmaal leiding nodig heeft, geen flauw idee had van wat hij moest kopen. Hierdoor verkochten alle singles evenals de lp ronduit slecht. Knap gedaan. Veel liefhebbers van deze superplaat vinden de vervolgplaten maar niks en lieten en laten deze band bezijden het debuut lekker links liggen, met dezelfde reden waarom sommigen alleen maar naar het debuut van Pink Floyd wensen te luisteren. De briljante hofnar van de band vertrok namelijk al na een plaat, alleen hier heet Syd Barrett toevallig Skip Spence. Onterecht.
Spence vertrok met de noorderzon om aan een solocarrière te werken. Hij bracht één plaat uit, Oar, en de rest is geschiedenis. De andere boys bleven wat stuurloos achter en maakten van de weeromstuit, inderdaad, een paar kutplaten zoals Grape Jam. Moby Grape ’69 wordt, net als alle andere platen van de band, altijd tegen het gouden licht van het debuut gehouden. Dit is natuurlijk niet helemaal eerlijk, maar vergelijken is gemakkelijk en verleidelijk. Dus ik ga het nu ook doen: Moby Grape ’69 is inderdaad minder goed. Desalniettemin is deze plaat een geweldig leuke showcase van wat de band allemaal kan. Ook zonder Skip Spence kan de band namelijk hartstikke goed spelen en goeie nummers schrijven. Zo zijn Ooh Mama Ooh en Truckin’man vet lekkere boogiestampers, is What’s to choose een kloeke meezinger voor bij het bier en is It’s a beautiful day today gewoon een mooi liedje. Dit alles met het fijne countryrocksausje en navenant gitaarwerk eroverheen dat we van California gewend zijn. Het moet gezegd: het enige nummer van Spence op deze plaat, Seeing, is geweldig. Maar daar wordt de rest van de plaat niet slechter van. Ik zou potentiële luisteraars dan ook willen adviseren te beginnen met, het overigens veeeeeels te zacht opgenomen, ’69. Daar heb je dan alvast een hoop lol van, ook al duurt de plaat maar een klein half uur.
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten