The Beatles wilden in 1968 zo onderhand weleens iets anders doen dan muziek maken. Ze waren al lang en breed met toeren gestopt, en met elkaar in de studio hadden ze het ook wel gehad. Ze brachten sowieso steeds minder tijd in de studio door, maar niemand kan bijna alleen maar thuiszitten. Tijd voor een verzetje dus. Dat verzetje werd het even ambitieuze als tragische Apple Corps. Apple moest, a la griezelige bedrijven uit de Oriënt als Daewoo en Mitshubishi, een soort multi-mega-turbobedrijf voor alles worden; films, platen, studio’s, jasjes, kleertjes, drukkerijen, enzovoorts. En dat werd het ook. En daar ging het vlot aan ten onder. Voor die ondergang was de meest succesvolle tak Apple Records, en Jackie Lomax was een van de eerste artiesten die voor het nieuwbakken label op mocht nemen. Lomax was een vriend van George Harrison uit Liverpool en Harrison geloofde in ‘m. Na een aantal min of meer mislukte muzikale projecten werd Lomax door de voorzienigheid in de warme armen van Harrison en Apple gedreven. Oom George gaf ‘m studiotijd, doneerde gratis en voor niks een liedje en produceerde zijn eerste album; Is this what you want?
Over de hoes zal ik maar niks zeggen…
Dat er op de achtergrond een Beatle aan de knoppen draait zal voor de luisteraar van dit album geen grote verrassing zijn. Waar je ook luistert; je hoort The Beatles, namelijk… En als je ze niet hoort, blijft er helaas niet veel meer over dan goedgeproduceerde en aardig gezongen blue-eyed soul die de aandacht niet vraagt; nergens aait het de luisteraar, nergens krijg je een ferme trap. Aan Harrison’s arrangementen ligt het niet, want die liegen er niet om. De hele lp valt over je heen als een waterval van overdadige violen, blazers, gelikte melodietjes en lekkere bassies. Dus het ligt aan Lomax. Grotendeels dan. Deze maakt van elk nummer meer van hetzelfde. Zijn stem heeft nergens echt de bezieling, pijn of geilheid die noodzakelijk is bij het zingen van soul. Hierdoor verwordt de lp van deze belofte uit Liverpool tot een onidentificeerbare brij van lalalaliedjes met arrangementen die door hun schaamteloze overdadigheid eerder storend dan mooi zijn. Op de latere lp’s die Lomax voor Warner Bros. maakte is de muziek veel meer uitgekleed en komt Lomax’ bluesy stem beter tot zijn recht. Ook deze platen zijn geen onontdekte pareltjes, maar ze zijn zeker meer de moeite waard dan deze zouteloze hutspot met veel teveel jus.
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten