Richie Havens - Mixed Bag (1967)

Triviantvraag: welke artiest opende Woodstock in 1969? Antwoord: Richie Havens. De donkere folkzanger uit New York stal de show met zijn wilde gitaarspel en stampende sandalen. Het publiek wilde meer, Richie waagde een freestyle en kwam bijna niet meer boven het applaus uit.

Die gast van Woodstock
Dat moment zou hem voor de rest van zijn leven achtervolgen. Richie Havens werd ‘die gast van Woodstock’, de freestyle werd een hit (Freedom) en de soepele pols waarmee hij in eerste instantie muziek speelde, maakte plaats voor hoge verwachtingen en onvermijdelijke teleurstellingen. Zo’n beetje alles wat hij nadien deed, stond in de schaduw van Woodstock.

Joni, Joan en Bob
In 1967 is alles nog anders. Richie levert in dat jaar zijn debuutplaat Mixed Bag af en mag zich met trots de eigenaar van een veelzijdig en sterk folkalbum noemen. Havens speelt niet zomaar gitaar, zoals zijn collega’s Joni, Joan en Bob uit Greenwich Village. Richie harkt over zijn snaren. Door een afwijkende stemming en het gebruik van zijn linkerduim (die bij gitaristen meestal alleen als steun dient), klinkt hij ruwer, gejaagder en spannender dan gebruikelijk is in de Amerikaanse folkscene.

Rokerige stem
Meteen bij opener High Flyin’ Bird stuwt hij zijn akkoorden naar voren. Zijn donkere, soms rokerige stem sluit fijn aan bij de haast ongecontroleerde gitaarpartijen. Een jazzy bas op links en wat gepiel op rechts houden de man in balans. Gaandeweg wisselt Richie een bezorgde en gefronste blik af met een meer vriendelijk gezicht. Hierbij klinken soms zijn gospelwortels door, naast ruw en rauw blijkt hij soulvol te kunnen zingen. Op een bedje van folk jongleert Havens mooi moeiteloos met Black Music. Die Richie, geen minne.

Overdrijven
En eigenlijk wordt hier, net als later bij Woodstock, al duidelijk dat Richie Havens niet teveel lof moet krijgen. Na de sterke kant A, begint Richie op kant B namelijk te overdrijven. De complimentjes zijn binnen, mij kan niks meer gebeuren, zo lijkt hij te denken. De risico’s die hij daarmee denkt te moeten nemen, stellen wat teleur.
De zanglijn van Three Day Eternity had er een van Rob de Nijs kunnen zijn. Het veel te luchtige Sandy klinkt als liftmuziek en is met geen mogelijkheid serieus te nemen. Afsluiter Eleanor Rigby heeft dezelfde melodie als het origineel van The Beatles, maar moet opboksen tegen een te pretentieus ritme.

Best jammer, Richie had best nog drie rechtlijnige tranentrekkende folksongs uit zijn gitaar mogen harken. Ondanks deze wat ontnuchterende slotakkoorden blijft Mixed Bag een voorbeeld van veelzijdige en ongedwongen folk. Wie weet wat er allemaal nog in Richie had gezeten, als Woodstock met haar tengels van hem was afgebleven. **** 

[René]

Richie Havens - High Flyin' Bird: