Robin Trower kwam als geroepen toen hij in 1974 Bridge of Sighs afleverde. Jimi Hendrix lag al een paar jaar onder de grond en had een gat achtergelaten. Het gat van iemand die zijn gitaar kon laten praten. En dat kan Robin.
Bridge of Sighs stelt de luisteraar even op de proef met een nerveuze vijfkwartsmaat. Daarna is het inhaken en groovend genieten van bluesrock zoals alleen de besten dat spelen. Nooit poserend, altijd met gevoel gespeeld en lekker breed van opzet.
Bridge of Sighs stelt de luisteraar even op de proef met een nerveuze vijfkwartsmaat. Daarna is het inhaken en groovend genieten van bluesrock zoals alleen de besten dat spelen. Nooit poserend, altijd met gevoel gespeeld en lekker breed van opzet.
Trower schakelt tussen losse, gestaag doorrammende blues/rock en trage, zweverige nummers waarin melodie een grote rol speelt.
Onder die eerste categorie valt opener Day of the Eagle. De band tuft door, geeft een break en laat Robin kort maar veelzijdig soleren. De stoere, heldere zang van James Dewar doet de rest. In The Fool and Me klinkt de funk. Drums roffelen, de bas dondert en Robin laat zijn gitaar slordig loeien. Op Too Rolling Stoned is het helemaal bal met een wah wah à la Hendrix, een opzwepend refrein en langgerekte solo waarvan zelf je moesje haar knuisten balt.
De mid-tempo nummers slaan je iets minder direct voor je kaken, maar weten eveneens te overtuigen. Titelsong Bridge of Sights is een traag, zwaar nummer waarin Trower flirt met psych en prog. About to Begin zweeft voorbij met knap ingehouden melodieën en een soulachtige zang. Het enige moment waar de band verzaakt, is in het net te saaie In this place. Een wah wah, open akkoorden en bluesmelodie bouwen op om vervolgens in te kakken.
De mid-tempo nummers slaan je iets minder direct voor je kaken, maar weten eveneens te overtuigen. Titelsong Bridge of Sights is een traag, zwaar nummer waarin Trower flirt met psych en prog. About to Begin zweeft voorbij met knap ingehouden melodieën en een soulachtige zang. Het enige moment waar de band verzaakt, is in het net te saaie In this place. Een wah wah, open akkoorden en bluesmelodie bouwen op om vervolgens in te kakken.
Kenners weten Robin Trower te vinden, zo coverde de Zweede metalband Opeth Brigde of Sighs als bonustrack van hun nieuwste plaat. Bij het grote publiek, echter, gaat niet direct een bel rinkelen wanneer de naam Trower valt. Hoe dat komt? Robin is geen opvallende rocker die hotelkamers vernielt en leeft van drugs en seks. Rond 1974 zag hij eruit als de broer André van Duijn, tegenwoordig heeft hij het charisma van een boswachter. Tel daar de ronduit saaie en vage hoes van zijn ijzersterke Bridge of Sighs op en je begrijpt waarom duizenden mensen zijn pratende gitaar jammerlijk over het hoofd zien. Ze moesten eens weten.
René
Too Rolling Stoned:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten