R.E.M. Reckoning (1984)

Wanneer Rolling Stone je debuutplaat bestempelt tot album van het jaar en daarmee verkiest boven Thriller van M. Jackson, mag je je best geïntimideerd dan wel onkwetsbaar voelen.

Niet R.E.M.. Hun debuut Murmer uit 1983 mocht dan de nieuwe knaller van het jaar zijn, op de opvolger Reckoning maakt de band rondom Michael Stipe zich niet druk om verwachtingspatronen. Even bescheiden als zelfverzekerd klinkt R.E.M. alsof het nog nooit van Rolling Stone heeft gehoord.

Een rinkelende Rickenbacker (had een Suske en Wisketitel kunnen zijn), prominente drumbeat en voordragende zang vormen de kaders waarbinnen de band op hun tweede album opereert. Deze drie-eenheid geeft de band een herkenbaar geluid met veel ruimte voor dynamiek. De boel uit laten uitrollen en weer oppakken, R.E.M. beheerst het kunstje.

Met zijn eerder genoemde Rickenbacker voegt gitarist Peter Buck de nodige sixties toe aan de alternative rock waarvan R.E.M. vooral bekend is. Luister naar de eerste tien seconden van de hit So. Central Rain (I’m Sorry) en je zou zweren dat je The Byrds hoort. De stevige drums trekken de muziek weer in het heden (van 1984) waardoor een knappe balans tussen oud en nieuw ontstaat.

De uitschieters van Reckoning zitten in het begin van de plaat. Opener Harborcoat heeft vaart en luistert, met een springerig tempo, weg als een tussenuur op een Amerikaanse college. Seven Chinese Brothers is iets rustiger en geeft Stipe de ruimte om op vertellende wijze te zingen. So. Central Rain (I’m Sorry) blijft mooi compact dankzij strakke drums die beukend afsluiten.

De stem van dan nog piepjonge Stipe draagt de nummers. Hij kan zeuren, mompelen en eindeloze melodielijnen zingen zonder op de zenuwen te werken. En daar neem ik mijn petje heel diep voor af, Henk. Datzelfde petje blijft op zijn plaats tijdens de soms langdradige partijen (Time after Time) en paar freaky uitstapjes. Het zijn er niet veel, maar vallen naast de vele treffende momenten wel lelijk op.

Rolling Stone riep in 1984 Born in the USA uit tot album van het jaar, maar gaf Reckoning toch vier fijne sterren. Het zal allemaal best. R.E.M. speelde gestaag door en maakten nadien een stapel beste platen die ik, nu ik Stipe en co. iets beter ken, vaker een ommetje op mijn pick-up heb beloofd.

René

So. Central Rain (I’m Sorry):