Camel - Rain Dances (1977)

Laten we eerlijk zijn: Camel staat samen met Krokus en ‘t Kliekske hoog op de lijst van sneue bandnamen. 

Nu is Camel nooit een band geweest die stoer wil doen. Met grote monturen en frisse kapsels kennen de bandleden hun plek. Dit zijn jongens die voor De Muziek een groep zijn begonnen en hier graag tot ver achter de komma over doorpeinzen. Camel maakt prog-rock; geen muziek waarmee je meisjes versiert.

Minimoog

De Britse band heeft inmiddels twee miljoen bezettingswisselingen gehad. In 1977, het jaar waarin hun vijfde album Rain Dances verscheen, was het allemaal nog te overzien: saxofoonspeler Mel Collins voegde zich bij de band en duwde met zijn saxofoon de kameel iets meer richting jazzrock. De man of the match is echter Peter Bardens en zijn minimoog, een analoge synthesizer waarmee zweverige deuntjes zijn te spelen.

Peter grijpt in 
Een best ding, zo blijkt op Rain Dances. De jongens van Camel mogen nogal eens lekker doorpakken met passages waar op den duur de rek uit gaat. Op die momenten grijpt Petertje in door een partij fijne melodieën uit zijn minimoogmachine te schieten. Als een ufo zweeft hij zo door het album en zorgt waar nodig voor avontuur.

Fictieve sciencefiction

Het best lukt dat in het uptempo Unevensong. Na een goed begin met Pink floyd-achtige zang en een best gitaarriedeltje, zeggen de mensen tegen mekaar ‘daar komt ‘ie’. En dan komt Peter. Gesteund door een lekker bassie buigt hij het nummer om tot de soundtrack van een fictieve sciencefictionfilm. Dezelfde formule past hij toe bij First Light en Metrognome. Soms solo en soms hand in hand met de gitaar, verrijken Peters toetsen de af en toe best langdradige muziek.

Vrijblijvend

Iets meer drama was daarbij wel wenselijk geweest. De melodietjes klinken nu te vaak als het begin van een vrolijke tekenfilm en dat gaat vervelen. Halverwege kant B, tijdens het gelaagde, maar veel te lange One of these days I’ll get an early Night, snak je naar een climax die maar niet komt. Een paar jankende solo’s en verrassende wendingen hadden de plaat wat spannender gemaakt. Nu klinkt Rain Dances erg vrijblijvend.

Vloeiende passages

Ergens heeft dat ook een voordeel. Na een avondje pintelieren, brak op de bank met een lekker bakje thee, is het fijn wakker worden op de vloeiende, soms instrumentale passages van deze Britten. De melodietjes voorkomen dat je weer in slaap valt. Voor de rest zeilt de kameel vriendelijk door je kamer zonder teveel aandacht te vragen. Na twee rondjes Camel en drie bakjes thee ben je wakker. Tijd voor koffie. En Krokus. 
*** [René]

Camel - Unevensong