Hij was al geland; Solomon Burke die kort daarvoor een Engelstalig album met De Dijk had opgenomen en nu klaar was om de groep internationaal voor te stellen aan zijn achterban. Al die tijd was De Dijk voorzichtig geweest met het hebben van verwachtingen. Maar Burke hield zich aan zijn woord en het moest raar lopen als die wereldwijde doorbraak er nu niet zou komen.
En het liep raar op die oktoberdag in 2010. Solomon Burke overleed. Op Schiphol. De mannen van De Dijk gedesillusioneerd achterlatend in de aankomsthal. In een klap stonden ze weer met beide benen op Hollandse bodem. Balen voor ze, maar buiten de band zal niemand er lang om hebben getreurd. Want wat moest de wereld nou met De Dijk, een groep die zo Nederlands klinkt als Zie Ginds Komt De Stoomboot? Juist de Nederlandstalige teksten maken De Dijk.
Nederlandse teksten én stevige muziek. Blues en soul vormen de basis van de band en dit maakte De Dijk bij hun oprichting in 1981 behoorlijk vernieuwend. Goed, Doe Maar en Toontje Lager zongen ook in het Nederlands, maar waren toch echt minder rock 'n roll.
Niet dat hun debuut uit 1982, simpelweg De Dijk getiteld, nu zo’n rauwe bluesplaat is of eentje die overloopt van de soul. Maar tussen de regels van de tien nummer door, zijn de genres toch te horen. Opener Stilte voor de storm leunt op een 80’s synthesizer en zelfverzekerde zang van Huub van der Lubbe. Nog wat verstopt onder een glad geluid herken je De Dijk: geen makkelijke popdeuntjes om tieners te plezieren, maar volwassen teksten en dito muziek.
Het is knap hoe de band op hun debuut al uitblinkt met beeldende nummers. In Late Café zie je Huub laveloos boven zijn lege glazen hangen. Stad bij nacht past, met galmende gitaren, zo in een thriller van Dick Maas. De klassieker op de plaat is Bloedend Hart. De lamlendigheid waarover Van der Lubbe zingt, is bijna aan te raken. Geheel terecht staat het nummer dertig jaar later nog geregeld op de setlist van de band.
Natuurlijk zijn er verschillen te horen tussen De Dijk van toen en die van nu. Van de stijlvolle manier waarmee Huub en de zijnen zich nu presenteren, was in 1982 nog geen sprake. Met bluf en bravoure hield de groep zich staande, wat op zich te begrijpen is op hun allereerste plaat.
Het enige écht minder goede aan De Dijk uit 1982 zijn de drums. Christan Muiser, die toen op de drumkruk zat, klinkt te bescheiden en glad. Als getik in een snorfietsmotor. In de aanloop naar de tweede plaat besluit Muiser op te stappen en sindsdien neemt Antonie Broek zijn plaats in. Gelukkig maar. Zijn solide en stuwende partijen stampen De Dijk inmiddels drie decennia vooruit. Dertig jaar waarin de band muziek maakt die past bij Hollandse herfsten, kroegbezoeken en gasten die Huub of Broek heten. Wie weet wat Solomon Burke hieraan had toe kunnen voegen, mag het zeggen.
De Dijk - Bloedend Hart (1982)
René
Geen opmerkingen:
Een reactie posten