Pink Fairies - Kings of Oblivion (1973)

Eerst was er The Deviants. Een rammelende, luide band met wisselende bezetting die ontstond uit een Londense hippiecommune. De baas van de band was Mick Farren, een gevaarlijkerd die door de hippe Londense fluwelenjasjesdragers met argusogen bekeken werd. Hij maakte met zijn band drie luide, rammelende psychedelische albums en hield het daarna voor gezien. Uit de rokende hopen puin en as die The Deviants achtergelaten hadden ontstonden The Pink Fairies. Ook een verhaal apart. Achter de schattige zuurstokkennaam ging een manische en excessieve groep lijpo´s schuil, die samen garant stonden voor een drank- en drugsgebruik om wit van weg te trekken. Ondertussen maakten ze in de vroege jaren zeventig snelle en brutale spierballenrock van ‘t soort waaraan bands als The Sex Pistols en The Damned pas vijf jaar later toe waren. De mooiste en beste voorzet voor de punk gaven ze op hun zwanenzang; Kings of Oblivion uit 1973.

De Fairies willen u graag meteen even laten weten dat ze geen mietjes zijn, dus trappen ze hard in uw smoel met City Kids. En in uw smoel trappen, dat blijven ze doen. Da’s maar goed ook, want het gaat lekker zo. Ronkend trekt de karavaan van nummer naar nummer, onderweg kilo’s mosterd achterlatend die de punkbands van jaren later op kunnen komen halen. Naar huidige begrippen echter, zijn de Fairies soms wat aan de langdradige kant. Dat zal in 1973, toen bands nog lekker ruim de tijd voor een nummertje namen, geen probleem zijn geweest. Nu klinkt het alleen wel een beetje sleets hier en daar. Het rockt erg lekker, daar niet van, maar het schiet niet op en heel veel variatie zit er ook niet in. Dit is muziek voor bij de trekkertrek. Compromisloze zware shagmuziek die geen concessies aan inhoud doet. De teksten stellen dan ook meestal geen zak voor, maar daar gaat het hier ook niet om. Aan het eind, als de Fairies al je bier op hebben gedronken en je meisje hebben versierd, blijf je met de rekening van de dealer, de volle asbakken en de gebakken peren zitten en mag je zelf de stukken glas uit je wang peuteren. Dit klinkt misschien weinig aantrekkelijk, maar dat is het dus helemaal niet. Compromisloos doorbeuken mag ook wel eens een keer. Het hoeft niet altijd allemaal zo afgemeten en beschaafd. Voor wie een slechte dag heeft en wat frustratie kwijt moet, is Kings of Oblivion een perfecte remedie. Beterschap!

Tom