The Millennium - Begin (1968)

In de jaren zestig wilde de hele wereld wel in Californië wonen. Het was er immers altijd lekker warm, de huizen waren ruim en er waren sinaasappelen en mooie mensen in overvloed. Op parelwitte stranden hadden blonde, vlotgekapte jongens de hele dag fun, fun, fun in cabrioletjes en op surfplanken met blonde, frisse meisjes die er altijd uitzagen alsof ze net gedoucht hadden. Het ging iedereen altijd voor de wind aan de Golden Coast. Dat dit beeld niet helemaal correct was en dat het allemaal net iets genuanceerder lag, bleef lang een goed bewaard Californisch geheim. De mythe werd onder meer zorgvuldig in stand gehouden door een stortvloed aan Californische bandjes die allemaal in hetzelfde genre pasten, treffend Sunshine Pop geheten. Onder de intimiderende leiding van opperhoofden The Beach Boys produceerden Spanky and Our Gang, The Free Design, The Association e.v.a. zorgeloze, zonnige en vederlichte zweefliedjes over het zoete leven aan de stranden van Californiaaaaaalalalalalalalalaaaa. Niks mis mee dus. Gewoon gezellig. Op het eerste gehoor kan dit wat leeg en saai overkomen, ware het niet dat de sunshinepoppers vaak ongelooflijk goede songschrijvers en producers waren. Vooral de platen van The Beach Boys, geproduceerd door Brian Wilson, en de platen van de Free Design, geproduceerd door Enoch Light, zijn overdadige en avontuurlijke geluidsexplosies die maximaal gebruik maakten van de destijds beschikbare technieken.

Nog zo’n meester van de perfecte productie en samenzang was Curt Boettcher, bij wie Brian Wilson potten vol mosterd haalde om te komen tot de productie van het niet onaardige Pet Sounds. Boettcher had in 1968 zijn sporen al verdiend in de muziekwereld aan de westkust. Hij produceerde vele hits van evenzoveel bands en zong vaak nog een aardig moppie mee ook. Bij Columbia Records, bepaald geen lullig label, hadden ze zoveel vertrouwen in ‘m dat hij de tot dan toe duurste productie voor het label ooit mocht maken. Boettcher harkte een soort sunshinepop-supergroup bij elkaar en onder de naam The Millennium namen ze de lp Begin op. Een album waaraan alles klopt, maar dat niemand kocht.

1968 was geen leuk jaar; sunshine pop was over haar top heen en mensen zaten niet echt meer te wachten op lalalala en sun en I love you. Jammer, want tussen de superfrisse en tijdloze breakbeat aan het begin van de plaat tot aan de sterke outro gaat er weinig mis op Begin. Wat meteen opvalt, is de vacuümgetrokken productie. Alles zit superstrak in elkaar en overal is geluid. Verder is er een brede variatie aan stijlen aanwezig en The Millennium kan het allemaal. Af en toe, echter, rammelen de melodietjes en harmonietjes een héél klein beetje. Dat zijn de momenten waarop je kunt horen dat de bandleden afzonderlijk geen grote musici zijn en dit zorgt ervoor dat Begin qua productie en kwaliteit van de band nét een treetje onder Pet Sounds, Kites are Fun en Odessey and Oracle staat. Maar dat soort vergelijkingen zijn voor de azijnpissers en pijpzeikers onder ons. Naar de absolute buitencategorie kijken is een beetje flauw. Voor de rest van de liefhebbers valt er genoeg te genieten. Elk nummer is een feestje, de hoes is geweldig, evenals de bandnaam en de titel. Bijna alles klinkt even fris en de plaat gaat niet snel vervelen. Die paar piepkleine deukjes in het glimmende vernis moeten we dan maar voor lief nemen. Curt mag dan ook op de schouders worden genomen en dan hoor ik ten slotte graag drie ruimhartige hoeraatjes voor de onterecht vergeten prins van de zonneschijn!

Tom