Stephen Stills had in 1971 zijn sporen op muzikaal gebied al ruimschoots verdiend. Als bandlid van Buffalo Springfield en Crosby, Stills & Nash (& Young) had hij tegen die tijd al een rits successen op zijn naam staan waar je gerust een buiginkje voor kan maken en U tegen mag zeggen. In 1970 produceerde meneer Stills op de koop toe ook nog eens een supersuccesvol soloalbum en vanaf toen was Stills een household name. Op zijn tweede soloalbum, kortweg 2 geheten, is goed hoorbaar hoe roem een mens naar het hoofd stijgt. Stills moet tijdens de productie van deze plaat gedacht hebben dat hij niks meer fout kon doen en dat critici en publiek per definitie op zijn hand waren. Hierdoor werd hij laconiek en megalomaan tegelijk. Hij laat op 2 belangrijke steken vallen en dat is jammer. En onnodig.
Toegegeven, op 2 staan een aantal pareltjes waarvan menig ander muzikant alleen maar zwetend mag hopen dat hij er tijdens zijn carrière eentje van mag schrijven. Desalniettemin is deze plaat een artiest van het kaliber Stills onwaardig. Dit komt voornamelijk door een veelheid aan saaie en inwisselbare momenten en flitsen van onversneden grootheidswaan. De plaat begint sterk met Change Partners, een goed gearrangeerd lied dat lekker klinkt, hierna al volgt echter Nothin’ to do but Today, een generieke rocker beneden de stand van Stills. Gelukkig trekt Fishes & Scorpions deze uitglijer weer recht. Mooi gezongen en degelijk gespeeld (dat mag ook wel met een all-star cast als backing band). De rest van de eerste kant bevat een paar kekke zanglijntjes, wat kittige pianoloopjes en een geinige uithaal hier en daar, maar het is toch vooral generieke opvulling. En dat al vanaf het derde lied. Foei, Stephen. Een groepje boven hun theewater gerakende koperblazers en een free-jazzpianootje op het einde kunnen daar helaas niets aan veranderen.
Ik vrees dan ook met grote vrezen voor de tweede kant. Een plaat heeft nu eenmaal twee kanten en een artiest die tijdens de eerste al inzakt, glijdt gedurende de tweede niet zelden nog verder weg. Dit vooroordeel wordt helaas deels bevestigd. Kant B begint waar kant A opgehouden is; een aantal nummers die op zichzelf niet slecht zijn, maar wel saai en inwisselbaar. Nog meer opvulling voor uw goeie geld dus. Ecology Song is een fraai staaltje overdreven zelfoverschatting met een sausje van hippie-kitsch. Zo druk en vol dat het niet te volgen is en met een ronduit vre-se-lij-ke zang. Een misser van heb ik jou daar. Marianne doorbreekt de neerwaartse spiraal want is super. Een rammende boogie met een stoere zanglijn en een soepele slide gitaar die erin gaat als koek. Voor de uitsmijter, Bluebird Revisited, dat een bewerking is van een Crosby, Stills and Nash-nummer, verdient Stills een stevig pak rammel. Een totale overdaad aan melodramatisch geneuzel is de luisteraars’ deel. Noem me maar een saaie Calvinist, maar overdaad schaadt, Stephen. Dat blijkt wel weer.
Tom
Vergeef me de erbarmelijke kwaliteit van het filmpje. Als ik een betere gevonden heb, bent u de eerste die ervan profiteert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten