Kijk ze eens lekker gieren in het zwembad, die Mamas en die Papas. Als Amerikaans popkwartet wisten ze zich o.a. met de hit Californian Dreamin’ staande te houden tijdens British Invasion van midden jaren zestig. En dat mag gevierd worden.
Cass Elliot (mevrouw de Bolle), Michelle Phillips, John Phillips en Denny Doherty kunnen catchy popliedjes maken waarin harmonieuze zangpartijen voor een vrolijke noot zorgen. Helaas lukt het ze op hun derde album, Deliver uit 1967, niet om verder te komen dan flauwe, lalala-muziek. Men zingt nog steeds harmonieus, jawel, maar juist wanneer het niet moet.
De onheilspellende sfeer waarmee opener Dedicated to the one I love begint, verdwijnt bijvoorbeeld met de komst van een zielig koortje. Soortgelijk verdriet is te horen in The Temptations’ My Girl dat op zijn mamas en papas ongeveer zo klinkt: ,,Papapapa, My Girl, Aahaahaa, My Girl, Troololoo.”
Bijna ieder nummer op Deliver klinkt als een gedateerd kinderliedje, zonder de goede melodie of overtuiging waarmee Californian Dreamin’ het tot wereldhit schopte. De cover Twist & Shout is hangerig en lui. Een nummer eerder overschreeuwt de band zichzelf in de gospel Sing for Your Supper. Boys and Girls Together begint met een lekker bassie, maar verliest alle geloofwaardigheid zodra er een Mariachi-orkest inhaakt. Enige lichtpuntjes zijn Creeque Alley (waarin een gitaar er van langs krijgt en de tekst swingt) en het treffend suggestieve Did You Ever Want to Cry.
Oude hippies horen wellicht hun jeugd terug in de tralala-pop van The Mamas & The Papas. Het kwartet blies een aardig potje mee in de hitlijsten van de sixties. Ik was in 1967 nog 13 jaar niet geboren en vind dat wat de M’s & P’s betreft helemaal niet erg.
René
Did You Ever Want to Cry:
ten eerste weet je geen snars over die tyd,en nog veel minder over muziek.
BeantwoordenVerwijderenjij bent van een generatie wannabees,die dit en andere muziek uit een tyd dat er nog echte musici waren kopieren (lees verkrachten).
als je een deftige review over iets wil geven,
zorg er dan eerst voor dat je weet over wat je spreekt.die muziek dat ze uit jouw generatie maakten kan een kind van 2 ook.
hetzelfde kan gezegd worden van 99% van de tegenwoordige muziek.naapen,willekeurige troep maken,en zoveel mogelijk coveren. zalig zijn de simpele van geest........