Janis Ian draagt een beste pet op de hoes van Between the Lines. Nu vind ik het doorgaans lastig om vrouwen onder een klep serieus te nemen. Janis heeft echter aan twintig seconden genoeg om mijn vooroordeel onderuit te halen.
In die korte tijd legt ze in openingsnummer When the Party’s Over haar kaarten op tafel: prima akoestische gitaren, verhalende zang en goede samenwerking met een tweede stem en vloeiende baslijn. Hier is geen talentloos Stientje bezig, maar iemand die begrijpt hoe je beeldende nummers bouwt.
Neem de hit At Seventeen waarin Janis ingetogen zingt over het moment waarop ze beseft niet moeders mooiste te zijn. Geen gejammer of onnodige uithalen. Een bescheiden gitaar en pakkende tekst klaren de klus zo doeltreffend dat het een Grammy opleverde.
Een half uurtje Janis is voldoende om in gedachte een, soms iets te gladde, speelfilm voorbij te zien glijden. Zo zie je in het met vaart gespeelde From Me to You de herfstbladeren vallen, een auto uren maken op de beregende highway en de achterblijfster snotteren boven een slobberbak smaakjesthee. Tea and Symphaty is gemaakt voor de scène waarin de hoofdrolspeelster zich op een bankje in het park gaat zitten bezinnen.
Een half uurtje Janis is voldoende om in gedachte een, soms iets te gladde, speelfilm voorbij te zien glijden. Zo zie je in het met vaart gespeelde From Me to You de herfstbladeren vallen, een auto uren maken op de beregende highway en de achterblijfster snotteren boven een slobberbak smaakjesthee. Tea and Symphaty is gemaakt voor de scène waarin de hoofdrolspeelster zich op een bankje in het park gaat zitten bezinnen.
Geslaagd, maar soms schiet Janis door en goed bedoelde liedjes lijken dan op passages uit een musical. Water Colors, bijvoorbeeld, begint subtiel, maar loopt uiteindelijk over van de dramatiek. In the Winter zwelt aan tot je niet meer weet of je nu luistert naar een mooi luisterliedje of veel te zoete slijmplaat. Neen, Between the Lines is geen album dat je zorgeloos opzet wanneer je stoere vrienden komen eten.
En zo laat Janis zich minder makkelijk duiden dan ze aan het begin deed vermoeden. Haar muziek is uitzonderlijk sfeervol, jawel. Maar ook heel netjes en met vlagen te theatraal. Tel daar het gegeven bij op dat ons eigen Conny VandenBos een Nederlandse plaat met Janissongs heeft gemaakt, en je vraagt je af of het wel normaal is om als gezonde Hollandse jongen naar Janis Ian te luisteren.
Janis verspeelt daarmee helaas haar plek naast Emmylou Harris en Joni Mitchell. Zij zijn namelijk wel in staat om gevoelige muziek te maken zonder dat deze thuishoort in de hoek met Guilty Pleasures.
Maar als meisje had ik het wel geweten. Ik zou Janis omarmen als mijn nieuwe hartsvriendin, al haar nummers uit mijn hoofd leren, het graf van Conny zaliger bezoeken en een mooie pet kopen.
René
From me to you
Geen opmerkingen:
Een reactie posten