KISS – Love Gun (1977)

Kiss heeft me een keer goed te pakken gehad. Op wintersport met mijn ouders in het Duitse dorpje Prüm, ik was een jaar of zes, kwam ik in de gang van een Kneipe oog in oog te staan met de Kiss-flipperkast. Vier geschminkte viezeriken keken me vanaf de speelkast aan en wisten me, zo in mijn rode skipak, flink te intimideren. Ik weet nog dat het vreemd rook in die Duitse gang en dat ik bang was dat dit de hete adem was van het bandlid met die lange tong.

Helaas voor Kiss heeft het daarna geen indruk meer op me gemaakt. In de tijd dat ik mijn guldens uitgaf aan Heavy Metal vond ik Kiss een wijvenband. Een stel circusartiesten dat zichzelf buiten spel had gezet met de slijmhit I was Made for Loving You.

Jaren later slopen de lp’s van Kiss toch mijn platenkast in. Bij gebrek aan beter, spittend door een eurobak vol Nico Haak, is dat ene verdwaalde Kiss-album opeens rock ’n roll genoeg om mee te nemen naar een beter thuis. Maar echt draaien deed ik Kiss niet en na het aandachtig beluisteren van hun zesde studioalbum Love Gun begrijp ik waarom. Kiss is helemaal geen sterke band.

Goed, opener I Stole Your Love knalt er met een snelle en hoekige riff stevig in. Als ik in een hele goede bui ben, durf ik dit felle begin te vergelijken met de eerste minuten van Iron Maidens kraker 2 Minutes to Midnight. ‘I Stole Your Love’ loeit Paul Stanley. Je bent een wijvenband of niet.

Maar dan. Christine Sixteen. Een vies, slap lied waarin Gene Simmons (die met die lange tong) bromt dat hij Christine van zestien wil hebben. In 1977 was dat misschien gewoon. Nu niet meer.

In Got Love for Sale ringelt een akoestische gitaar naast het gedreun en gebonk van overige bandleden, maar voor de rest klinkt Kiss niet verrassend muzikaal. Nummers beginnen recht-toe-recht-aan, stampen recht-toe-recht-aan door en eindigen vaak met een flauwe fade out. Gitarist Ace Frehley probeert de boel te redden met zijn ijzersterke solo’s, maar kan niet voorkomen dat Kiss blijft kwakkelen.

Shock Me draait om een aardige riff, maar klinkt wat lamlendig. Het begint nu ook op te vallen dat de drumpartijen bedroevend tam klinken. Ingehouden getimmer op een drumstel zonder ballen.

Net wanneer ik de lp hoofdschuddend wil wegleggen, hoor ik hoop. Tomorrow and Tonight heeft vaart en Kiss weet hier een oldskool vrijdagavondgevoel neer te zetten. ‘Tomorrow and tonight, we can rock all day, we can roll all night.’ En zo is het.

Dit sprankje hoop wordt gevolgd door het simpelweg geweldige Love Gun. Mocht je op de vooravond van een schuurfeest een shot testosteron nodig hebben, draai Love Gun en draai Love Gun hard. Bal je vuist en kijk serieus wanneer Paul Stanley radeloos zingt over een meisje en zijn dikke Love Gun. Lekker vies en misschien wel fout. Nou en. Love Gun!

Na deze uitschieter zakt de plaat weer in. Het gevaarlijk bedoelde Hooligan is veel te braaf. Plaster Caster wint de prijs voor het nummer met de meest domme tekst ooit. Dit lied gaat, echt waar, over een kunstenares die blote piemels in plastic verpakt. Ja. Jawel.
Over de manier waarop Kiss Then He Kissed Me van The Chrystals vernielt, gaan we het niet eens hebben. Heel even lijkt het nog goed te komen met de groovy en harmonieuze intro van Almost Human. Het blijkt een stuiptrekking van een muzikaal zeer matige plaat.

Dat Love Gun toch onder de naald van miljoenen jongens en meisjes heeft gelegen, begrijp ik best. Kiss was een merk waarvan de muziek onderdeel uitmaakte. Bovenop de lawine van posters, jasjes, kleertjes, flipperkasten en strips drukte de band hun platen er probleemloos doorheen en als totaalpakket volstond dit album best.

Nu het Kiss-circus al dertig jaar de stad uit is, mist hun muziek die duw in de rug en valt op hoe weinig het eigenlijk voorstelt. Een beetje alsof je een oud paar L.A. Gears in de garage vindt. Vroeger sprak iedereen erover, tegenwoordig moet je uitleggen waar alle opwinding toch voor nodig was.

René

KISS - Love Gun: