Na het zien van The Virgin Suicides (1999) was ik een favoriete film en een lijstje met goeie muziek rijker. Regisseur Sofia Coppola had haar dromerige drama voorzien van een perfecte soundtrack, waaronder Hello It’s Me van ene Todd Rundgren. In de film fungeert het als openingszin naar de onbereikbare zusjes Lisbon.
Wereldplaat
Todd Rundgren dus. Hello It’s Me bleek op diens Something/Anything? te staan. Een kloeke dubbelaar uit 1972, vast vol muziek die The Virgin Suicides zo geweldig maakt. Aan de sierlijke uitklaphoes kon het in elk geval niet liggen. Dit moest een wereldplaat zijn, dacht ik toen ik er jaren geleden mee thuis kwam.
Nou. Mooi niet. Something/Anything? bleek een allegaartje, een rommeltje, onsamenhangend en vooral een grote teleurstelling. Ik heb de plaat één keer gedraaid en daarna met gebogen hoofd in mijn platenkast geschoven, zonder het er ooit uit te halen.
Tweede kans
Iets ouder en wijzer, ben ik toch benieuwd. Heb ik het misschien verkeerd gehoord? Inmiddels weet ik dat Rundgren drie van de vier lp-kanten in zijn eentje heeft gespeeld en geproduceerd. Dat lijkt me geen werk van iemand zonder talent. Daarom: een tweede kans voor Todd.
Eerlijk is eerlijk: zo chaotisch als ik het me herinner klinkt het niet. Pas halverwege kant A begin ik te begrijpen waar ik vorige keer zo slecht tegen kon: tussen de overzichtelijke nummers als I Saw The Light en Cold Morning Light schuift meneer de nodige onverwachte wendingen. It takes two to Tango vliegt vanwege een opgefokt refrein zo bijna uit de bocht en Breathless begint als zwierige prog om te eindigen als een bezopen kermisattractie. Als hij in een nummer de koers niet wijzigt, dan wel over de hele linie. Pop, blues, rock en prog staan op dit album doodleuk naast elkaar. Het maakt het Something/Anything? verrassend en origineel. Maar ook wat onsamenhangend en onrustig.
Nazz
Rundgren kan het waarschijnlijk weinig schelen. Na drie kanten te hebben bewezen wat hij in zijn eentje van de grond krijgt, gooit hij ter afsluiting de studiodeuren open. Gesteund door collega’s schudt hij nog even wat pakkende deuntjes uit zijn mouw, waaronder Hello It’s Me. Een nummer dat hij eerder had opgenomen met zijn voormalige band Nazz.
Rundgren kan het waarschijnlijk weinig schelen. Na drie kanten te hebben bewezen wat hij in zijn eentje van de grond krijgt, gooit hij ter afsluiting de studiodeuren open. Gesteund door collega’s schudt hij nog even wat pakkende deuntjes uit zijn mouw, waaronder Hello It’s Me. Een nummer dat hij eerder had opgenomen met zijn voormalige band Nazz.
Met terugwerkende kracht vind ik Something/Anything? sterker dan ik dacht. Rundgren verkent muzikale grenzen en stapt er soms met succes overheen. Toch is het niet aan mij besteed. Ik vind dat ik op deze vier platen te diep moet graven naar écht mooie muziek en hoor het vernieuwende er 41 jaar na verschijning niet helemaal meer vanaf. Voor de anderhalf uur die dit album duurt, kan ik een betere besteding bedenken. The Virgin Suicides voor de veertiende keer kijken, bijvoorbeeld. *** [René]
Todd Rundgren - Hello It’s Me:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten