David Lindley heeft me er mooi ingeluisd. Bekend als vaste kracht naast Jackson Browne verwacht ik soortgelijke gitaarmuziek, wanneer ik Lindley’s solo-debuut El Rayo-X opzet. In plaats daarvan sjokt er opeens een reggae-ritme door mijn kamer. Ok...
Reggae en Latin
Wellicht moe van al mineurakkoorden die hij moest spelen in dienst van zijn vele muzikale opdrachtgevers, tapt Lindley solo blijkbaar uit een vrolijker vaatje. Uptempo en met invloeden uit reggae en Latin lijkt meneer vooral voor zijn eigen lol te spelen. De keren dat ik zulke muziek vrijwillig luisterde, kan ik me niet heugen.
Rammelt en swingt
Wellicht moe van al mineurakkoorden die hij moest spelen in dienst van zijn vele muzikale opdrachtgevers, tapt Lindley solo blijkbaar uit een vrolijker vaatje. Uptempo en met invloeden uit reggae en Latin lijkt meneer vooral voor zijn eigen lol te spelen. De keren dat ik zulke muziek vrijwillig luisterde, kan ik me niet heugen.
Rammelt en swingt
Bijgekomen van de eerste schrik, blijkt het allemaal zo verkeerd nog niet te klinken. Vrolijke muziek is niet hetzelfde als oppervlakkige muziek, bewijst David naar mate zijn El Rayo-X vordert. Het refrein van She Took Off My Romeos rammelt en swingt. In Bye Bye Love zit drie keer meer gevoel dan in de uitvoering van The Everly Brothers waarvan het nummer vooral bekend is.
Eerdergenoemde Jackson Browne zingt mee op een paar nummers en produceerde de plaat. De verdere begeleiding is in handen van bandleden die per nummer zo’n beetje bepalen in welk instrument ze zin hebben. Een Vox orgel, timbales, een hammered dulcimer en viool komen allemaal voorbij. Alles met snaren is de afdeling van Lindley.
Slide guitar op volle kracht
In Mercury Blues laat Lindley horen waarin hij écht de meester is: slide guitar. Op volle kracht dwingt hij zijn instrument tot het uiterste. Het resultaat is een beukende ode aan The American Automobile. Toch nog een beetje rock-‘n-roll op deze zeer zonnige en duidelijk met plezier gemaakte plaat. **** [René]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten