Bijna dertig jaar na verschijning klinkt Mercyful Fates debuut Melissa vooral als een overdosis aan riffs. Totdat je weet waar die riffs vandaan komen.
Blikvanger van deze Deense metalband is natuurlijk King Diamond. Type truckchauffeur, maar dan met een griezelig geschminkt gezicht, leren broek en zwarte cape. King kan zowel heel hoog als verrassend laag zingen en deinst er niet voor terug om een zin brommend te beginnen en gillend te eindigen. Terwijl hij zingt over bezeten farao’s, hekserij en Satan, springt de band van de hak op de tak en weer terug. Vermakelijk, maar geen metal die je van je hoeven slaat.
Tijd zat dus om tijdens het luisteren uitgebreid naar de lp-hoes te loeren. En dan valt er iets op. Waar de overige bandleden er uitzien zoals je dat van een metalband mag verwachten (spijkerjasje op een ontbloot bovenlijf, een poging tot een snor en een stoere blik) doet gitarist Hank Shermann niet mee aan deze aanstellerij. Op de achterkant van de hoes draagt hij een hawaïblouse, op de binnenhoes valt hij uit de toon met een fris gezicht en gladde kin. Wie is die Hank?
Welnu, Hank heet eigenlijk Rene Krolmark, maar besloot deze naam te veranderen in het natuurlijk veel opwindender Hank Shermann... Dat was dan ook zijn enige dubieuze beslissing, want Hank alias Rene heeft, zo blijkt, al-le muziek van Melissa geschreven. Het beste jong was 25 toen hij dit klusje klaarde en speelde toen net zes jaar gitaar. En met dat in het achterhoofd klinkt Melissa opeens een stuk minder mislukt.
Welnu, Hank heet eigenlijk Rene Krolmark, maar besloot deze naam te veranderen in het natuurlijk veel opwindender Hank Shermann... Dat was dan ook zijn enige dubieuze beslissing, want Hank alias Rene heeft, zo blijkt, al-le muziek van Melissa geschreven. Het beste jong was 25 toen hij dit klusje klaarde en speelde toen net zes jaar gitaar. En met dat in het achterhoofd klinkt Melissa opeens een stuk minder mislukt.
Goed, al in het openingsnummer Evil (beste titel om je debuut mee af te trappen) wordt duidelijk dat Hank niet kan kiezen. Het nummer begint als een kloon van Judas Priest, neemt een afslag langs Black Sabbath en eindigt als thrash metal. Inmiddels zijn we dan vijf (!) gitaarsolo’s verder. Nog gekker wordt tijdens het 11 minuten durende Satan’s Fall waarin Hank 16 riffs wist te proppen. Enige echte voltreffer is het bondige Black Funeral waarin hakkende riffs kort maar krachtig voorbij galopperen.
En toch verdient ons Hank een schouderklopje. Melissa stamt namelijk uit november 1983. Da’s zes maanden na Metallica’s Kill ‘m all uitbracht en jaren voordat de harde regels echt werden herschreven met metalmijlpalen als Hell Awaits (Slayer) of Scream Bloody Gore (Death).
En zo zat er blijkbaar begin jaren tachtig ergens in Denemarken ene Rene alias Hank in zijn eentje het metalen wiel uit te vinden. Sfeervolle intro’s, solo’s die klinken alsof iemand een tentharing in je oor duwt, gierende akkoorden die bijna uit de bocht vliegen. Hank wist waarschijnlijk ook niet waar hij het allemaal vandaan haalde, maar het klonk geweldig. Net een paar jaar een gitaar in huis en dan zulk vernietigend materiaal uit je versterker krijgen. Vind je het gek dat ie niet kon kiezen?
Hank
Mercyful Fate - Black Funeral:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten