Zo kan het ook. Een band beginnen, drie keer warmspelen en je vierde optreden op Woodstock geven. Vervolgens iedereen netjes een handje geven om daarna een debuut (Climbing!) op te nemen dat later gezien wordt als een mijlpaal in de (hardrock)historie. Ja, 1969 was een mooi jaar voor het Amerikaanse Mountain dat nog geen jaar na oprichting bovenstaande prestaties kon afvinken.
Helaas bestaat er ook nog zoiets als beginnersgeluk. Once you’re lucky, twice you’re good zou een cowboy zeggen en Mountains tweede plaat Nantucket Sleighride doet vermoeden dat de band nogal lucky was, toen het allemaal zo mooi begon. Het tweede album komt niet aan als de vuistslag die je hoopt te krijgen van een groep met zo’n vliegende start. Daarvoor zwalkt Nantucket Sleighride teveel.
Mountain was slechts vier man sterk toen het dit album opnam, maar het lukt de leden om elkaar lekker vaak voor voeten te lopen. Alsof het vette gitaargeluid van Leslie West niet sterk genoeg is, dendert bassist Felix Pappalardi er op de achtergrond vaak doorheen. Toetsenist Steve Knight pingelt ondertussen stevig door en aan arme drummer Corky (geen grapje) Laing de taak om deze kermis bij elkaar te houden. Soms gaat dat goed en tik je met je voet mee op pompende rock die overloopt van de energie. Veel vaker verzandt Mountain in een rommeltje dat niet blijft hangen.
Af en toe weet de band zich een nummer lang te beheersen en dan is te horen waar Mountain zijn huidige cultstatus aan verdiend heeft. Titelsong Nantucket Sleighride is sfeervol midtempo met een klagerige zang die in de verte doet denken aan Kurt Cobain. Hier speelt de band dynamisch zonder van de hak op de tak te springen. Een fijn fluitje geeft het Zeppelin-achtige nummer halverwege een folkachtige wending. Een best lied, net als Tired Angels waarbij dikke riffs op tijd ruimte maken voor timide pianoakkoorden.
Voor de rest klinkt Nantucket Sleighride als een polderplaat waarop iedereen zijn zin kreeg, maar niemand écht tevreden werd. Misschien begrijpelijk voor een band die alles wel even best vond na het succes dat ze in korte tijd hadden bereikt. Maar dat maakt de plaat er niet beter op.
Mountain bestaat nog steeds en teert lekker op de status die het verwierf als een van Amerika’s eerste echt stevige rockbands. Bassist Felix, die de band oprichtte, is er al een tijdje niet meer bij. Zijn vrouw schoot hem in 1983 dood. Eerder maakte zij zich iets nuttiger voor de band door de eerste twee lp-hoezen te ontwerpen. Inderdaad, daar zat die van Nantucket Sleighride ook bij.
Voor de rest klinkt Nantucket Sleighride als een polderplaat waarop iedereen zijn zin kreeg, maar niemand écht tevreden werd. Misschien begrijpelijk voor een band die alles wel even best vond na het succes dat ze in korte tijd hadden bereikt. Maar dat maakt de plaat er niet beter op.
Mountain bestaat nog steeds en teert lekker op de status die het verwierf als een van Amerika’s eerste echt stevige rockbands. Bassist Felix, die de band oprichtte, is er al een tijdje niet meer bij. Zijn vrouw schoot hem in 1983 dood. Eerder maakte zij zich iets nuttiger voor de band door de eerste twee lp-hoezen te ontwerpen. Inderdaad, daar zat die van Nantucket Sleighride ook bij.
René
Mountain - Nantucket Sleighride
Geen opmerkingen:
Een reactie posten