Ons Jim
In eerste instantie was het de bedoeling dat alleen de naam van Kenny Loggins op de hoes zou staan. De getalenteerde zanger/gitarist had zich eind jaren zestig bewezen als liedjessmit voor Wingate Music en kreeg via die weg het aanbod om een solo-plaat op te nemen. In de studio trof hij Jim Messina, die het geheel zou produceren. Geen onbekende in die tijd, meneer had Poco en Buffalo Springfield vooruit geholpen. Precies hetzelfde zou hij met Kenny doen.
Een advies in de studio werd even iets voorspelen. Voorspelen werd inzingen en voor ze het doorhadden was ons Jim op de halve plaat te horen. Kenny, ook niet gek, zag zijn kans. Door ruimte te maken voor de beroemde Messina, zouden nieuwe deuren openen.
Te ideale schoonzonen
Wat mij bevalt aan Sittin’ In is de losheid die tussen de muziek doorrammelt. Nummers lijken moeiteloos te zijn ontstaan, maar klinken nooit te vrijblijvend. Blazers, gitaren, piano, steel drum; Jim en Kenny weten het knap te doseren. Hier en daar zwenkt het duo alsnog lelijk uit en doen nummer denken aan John Denver of soortgelijke te ideale schoonzonen. Zo had Danny’s Song, de grootste hit van de plaat, van mij best geschrapt mogen worden. Het klinkt mij een beetje te veel als Cat Stevens. En die heb ik al écht jaren niet geluisterd. Maar net wanneer ik hoofdschuddend de boel wil afzetten, klinkt er weer hoop, zoals in Lovin' Me of Nobody But You.
En zo hink-stappen Kenny en Jim naar het einde van Sittin’ In. Geen wereldplaat, maar te goed om in een willekeurige aanbiedingenbak te laten staan. *** [René]
Kenny Loggins with Jim Messina - Nobody But You:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten