White Witch - White Witch (1972)

Wat moeten de heren van White Witch veel geduld hebben gehad. Met hun lastig te kaderen muziek stonden ze begin jaren zeventig haaks op hun collega’s bij Capricorn Records, het label dat louter Southern rock uitgaf. Als die rednecks eindelijk waren overtuigd van hun bedoelingen, mocht de band aan de rest van de wereld uitleggen waar White Witch voor stond. 
Of beter gezegd: níet voor stond. In een bio’tje, keurig bijgevoegd in de binnenhoes, schrijft de band dat het niets van doen heeft met satanisme of zwarte magie, zoals de bandnaam wellicht doet vermoeden. 

Onheilspellend 
Waren Ronn (zang), Buddy I (toetsen), Buddy II (gitaar), Beau (bas) en Bobby (drums) maar minder braaf geweest. Dan had de muziek misschien het scherpe randje gekregen dat er nu jammerlijk aan ontbreekt. White Witch begint nog aardig onheilspellend met een Moog synthesizer en falsetto van zanger Ronn Goedert. Helaas klinkt er hierna een akoestische gitaar, waar ik op een distortion had gehoopt. Een koortje strijkt ook de laatste plooien glad.

Teleurstellend stuurloos 
Zo zoet klinkt de band gelukkig niet over de hele plaat. Zonder moeite stapt de witte heks over van pop naar progrock, al dan niet met omwegen langs jazz en zelfs honky tonk. Toetsen en soms knappe gitaarpartijen bieden enig houvast, maar over het algemeen is White Witch teleurstellend stuurloos. Net wanneer de vaart er eindelijk inzit (Illusion) volgt een meelbietenlied over wiet (It’s So Nice To Be Stoned). Op gegeven moment host zelfs de boogie woogie voorbij.

Geschminkte jongens 
Had de band de gitaar meer laten scheuren, werd het nu op handen gedragen door de vele opkomende rockbands die flirten met de duivel en doen of het 1970 is. In plaats daarvan zwalkt dit debuut naar z’n eind en is White Witch weinig meer dan vijf geschminkte jongens die door niemand echt begrepen zijn. Door mij in elk geval niet. ** [René]

White Witch - Illusion