Net als bij het verzamelen van minder leuke dingen als
bierglazen, voetbalplaatjes en aanstekers geldt voor platen ook; the chase is
better than the catch. Dat is een beetje sneu, want al te vaak belanden lang
gezochte platen daardoor vrijwel ongeluisterd in de kast. Je hebt ze toch, dus
dat luisteren komt nog wel een keer. Als het Grote Moeten Hebben bevredigd is,
kan je je bezit opbergen en kalm achteroverleunen. Dat doe ik maar al te vaak, en ook met Gene
Clark and the Gosdin Brothers. Dat is namelijk ook zo’n plaat die je hoort te
hebben. Want: Gene was zanger van The Byrds, ging vroeg solo en vond zo’n beetje eigenhandig de countryrock uit
met deze plaat uit 1966. Daarna maakte hij bovendien nog een zooitje fenomenale
albums voordat hij veel te jong stierf in 1991. Goed zo, Gene. Zo hoort het.
Tot zover de formele redenen om deze, betrekkelijk moeilijk te krijgen plaat aan te schaffen. Hoe zit het er verder mee? Moet je ‘m ook hebben omdat-i bijvoorbeeld fantastisch is? Of supervernieuwend? Dat wist ik dus tot voor kort niet, omdat ik ‘m zo netjes opgeborgen had. Nu weet ik het wel. Het antwoord is: mwoah.
Tot zover de formele redenen om deze, betrekkelijk moeilijk te krijgen plaat aan te schaffen. Hoe zit het er verder mee? Moet je ‘m ook hebben omdat-i bijvoorbeeld fantastisch is? Of supervernieuwend? Dat wist ik dus tot voor kort niet, omdat ik ‘m zo netjes opgeborgen had. Nu weet ik het wel. Het antwoord is: mwoah.
Clark heeft duidelijk niet de meest spannende vorm van countryrock uitgevonden. De hele plaat ademt vooral een ambachtelijke sfeer. Er wordt uitstekend gemusiceerd tijdens mooi gezongen liedjes met een duidelijke kop en staart. Niks mis mee, maar niet spannend. Echt tof wordt het pas tegen het einde van de eerste kant, wanneer met Keep on pushin’ een lekker stuwende vort-met-de-geit-track wordt gespeeld. Verder is het allemaal veel van hetzelfde; mooie en goedgespeelde liedjes, maar ambachtelijk.
Naarmate de plaat vordert, laat bandleider Clark de teugels iets meer vieren en wordt er af toe zelfs een blik melancholische strijkers opengetrokken. En waarom ook niet. Zo nu en dan zakt het een beetje in en zijn er ook wat flauwe uitstapjes (‘She was an elevator operator. She had her ups and downs’). Countryartiesten staan nu eenmaal niet bekend om hun fijnbesnaarde gevoel voor humor. Niks aan te doen. Verder heb je met Gene Clark and the Gosdin Brothers dus een plaat die gemaakt is door een legende, uitstekend in elkaar zit en mooi geproduceerd is, maar vrijwel nergens écht verrast. Prima.
Tom
Beluister Gene Clark and the Gosdin Brothers in de Onder de Naald playlist op Spotify.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten