Het was erop of eronder voor Rush. Na drie lastig te duiden platen begon de platenmaatschappij kritische vragen te stellen aan de band die op dat moment twee jaar bestond. Rush durfde nergens meer op te hopen en had daardoor niets meer te verliezen. Zonder concessies nam het trio uit Canada hun vierde plaat op. Het werd een meesterwerk en betekende de doorbraak voor de band.2112 is deels gebaseerd op de sciencefictionverhalen van Ayn Rand, een uit Rusland afkomstige romanschrijfster. Heel kant A, verdeeld in zeven delen en ruim 20 minuten lang, weidt de band uit over een door louche machten beheerste maatschappij en een man die zich hier met een gevonden gitaar tegen wil verzetten. Moet kunnen. Kant B is meer to the point, met vijf rake rocksongs trekt de band hun losse conceptplaat in balans.
Dat klinkt niet direct als een album om snel in huis te halen, maar het wazige thema staat slechts in dienst van een trio dat geen noot verkeerd speelt.
Meteen op kant A laat de band zijn veelzijdigheid horen. Het zeven-delige 2112 begint met futuristische geluiden en sluit af met bevlogen drumpartij van Neil Peart waarover Alex Lifeson zijn gitaarsolo’s schiet. In de tussentijd heeft Rush je meegenomen naar alle uithoeken van hun rockuniversum.
Het ene moment speelt Rush snel en met een dikke groove, drie maten later zakt het tempo terug en krijgt een solo de spotlight die het verdient. Gitaargetokkel schakelt over naar pompende prog. Totaal geen logische muziek, maar nergens rommelig of te ver gezocht. Zoals gezegd is kant B directer, maar ook hier schiet de band van akoestisch naar rock en weer terug.Naast knap gebalanceerd over de gehele plaat is Rush ook per nummer ijzersterk. Drummer Neil Peart timmert elk gaatje vol met fills die doen verlangen naar een airdrumstel. De solo’s van Alex Lifeson staan in dienst van een nummer en bewijzen dat je ook als enige gitarist een rockband kunt dragen. Hekkensluiter is zanger/bassist Geddy Lee. Zijn jazzy basspel houdt de nummers spannend. Veel belangrijker is zijn uitbundige en heldere zang waarmee hij Rush een extra dosis rock ‘n roll toedient. Het is misschien even wennen aan zijn wat ongebruikelijke stem, maar dit is het waard.
Rush bewaart het mooist voor het laatst. In Something for Nothing wijst de band de luisteraar fijntjes op het arbeidsethos van het trio. Niets voor niets en je krijgt wat je verdient, dat werk. Tussen de regels door kun je lezen ‘wij waren Rush, aan ons heeft het niet gelegen. Bedankt voor het luisteren’.
Het nummer bouwt toe naar een brandende solo waarna Geddy Lee nog een keer uitpakt. Als laatste woorden op zijn sterfbed stuurt hij je naar huis met het advies om iets van je leven te maken en trouw te blijven aan jezelf. Rush lijkt vrede te hebben met dit slotakkoord, niet wetende dat ze nu pas net begonnen waren en zouden uitgroeien tot een legendarische rockband die bewijst waartoe authenticiteit kan leiden.
Something for nothing:
René
Geen opmerkingen:
Een reactie posten