The Moody Blues is geen bluesband. Ja hehe, roepen nu de lezers van boven de vijftig. Zij kennen de supergroep van vroeger en weten hoe divers en progressief deze klinkt. Ik had geen idee. Zoals bij zoveel supergroepen liet ik The Moody Blues altijd in de bakken staan. Te gewoontjes, teveel aanwezig. Muziek die je altijd kunt kopen, koop je in de regel nooit.
Hoe To Our Children's Children's Children (TOCCC) toch mijn kast in is gekomen, weet ik niet. Wellicht een keer bovenop de grote stapel gegooid toen ik vijf platen nodig had om een korting te bedingen. Een strategische aankoop die daarna in een donkere hoek verdween.
TOCCC is het vierde album van The Moody Blues en valt in de psychedelische periode die de heren tussen 1968 en 1972 doormaakten. Zomaar wat psychedelische liedjes opnemen vond de band te makkelijk; liever maakten ze een conceptalbum. Op TOCCC verbaast de band zich over de toen zeer recente eerste maanlanding. De luisteraar mag mee op een soort ruimtereis langs de wonderlijke wereld van de technolologie. Toe maar.
Dat klinkt spannender dan het is. Na een bombastisch begin (Higher and Higher) blijft kant A vooral bedeesd. Nummers lopen in elkaar over en de enige hoogtepunten van deze lappendeken zijn de harmonieuze zang in Eyes of a Child en de vloeiende melodieën in Out and In. Daarbij varieert de band soms knap binnen een simpele zanglijn of melodie. Veel meer dan knap wordt het helaas zelden.
Kant B klinkt een stuk beter. De nummers staan meer op zichzelf en overtuigen op meerdere punten. Zo galoppeert Gypsy er lekker op los terwijl welgemikte akoestische gitaren voor tegenwicht zorgen. In het wiegende Candle of Life kleuren strijkers de boel in en laat Justin Hayward horen hoe krachtig hij kan zingen. Later zou hij een klusje klaren op Jeff Wayne’s War of the World waar hij Forever Autumn zingt. Toch kun je ook tijdens kant B rustig naar het toilet.
Ondanks de soms wat tamme sfeer op TOCCC weet The Moody Blues me te verrassen. Ik verwachtte blues, maar krijg een uurtje folk, psych, prog en rock, zonder dat een genre een ander in de weg zit. Fijn ook om te horen dat de band zich op dit album over planeten en de techniek van tegenwoordig niet laat verleiden tot treurige soundeffecten en misplaatste sci-fi-piepjes.
Al met al dus een verrassend veelzijdige plaat. Iets meer tempo en compactheid was fijn geweest. We gingen immers op ruimtereis, dacht ik. Dit conceptalbum klinkt meer als een rondvaart op de Rijn.
René
Gypsy:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten