Roberta Flack – First Take (1969)

Sommige muziek vraagt om specifieke momenten. Zo kun je Springleavend van Normaal het beste draaien wanneer je coniferen gaat poten. Roberta Flacks debuut First Take lijkt gemaakt voor die nachten waarin je de balans van je leven opmaakt. Helaas maak ik zulke nachten niet wekelijks mee en dus kwam Roberta, op een doorsnee zaterdagmiddag, nogal rauw bij me binnen.

Roberta Flack, zo dacht ik, is die mevrouw van Killing me Softly. Subtiele soul, prima muziek voor bij de koffie. En openingsnummer Compare to What klinkt dankzij een groovy basloopje een paar fijne trompetten inderdaad best opbeurend. Daar wil Roberta het graag bij laten, want hierna schroeft ze het tempo definitief terug en trekt ze op met strijkers, een piano en een sporadische gitaar. Allen spelen zeer bescheiden zodat Roberta luid en duidelijk kan zingen over het leven met haar onvermijdelijke pieken en dalen.

Hartverscheurend

Voor alle duidelijkheid: daar is niks mis mee. De nummers op First Take zijn uiterst sfeervol en lijken stuk voor stuk soundtracks van een hartverscheurend drama. I Told Jezus schuift in de eerste versnelling voorbij en eindigt met een uithaal vanuit de tenen. In Our Ages Or Our Hearts krijgen strijkers vrijspel terwijl Roberta zingt over verkering met een oudere man. De zeer geslaagde cover van Leonard Cohens That’s No Way To Say Goodbye sluit naadloos aan bij bezinnende sfeer op Roberta’s debuut.

Beige ribjas

Maar net zoals bij de platen van L. Cohen zijn de momenten waarop Flack gepast klinkt, nogal schaars. Het is muziek die je moet ondergaan terwijl je serieus voor je uitstaart. En hoe vaak komt dat nou voor? Hoe vaak kom je thuis van een nacht in de kroeg, hang je je beige ribjas op de kapstok en ga je boven ’n goeie whiskey nog uren liggen mijmeren bij jazzy songs zoals te vinden op First Take?

Peinzen

Laat ik eerlijk zijn: dat gebeurt mij zeer zelden tot never nooit niet. Ik heb niet eens een ribjas en ga meestal lekker naar bed als ik op café ben geweest. Het komt zelden voor dat ik een plaat draai om lekker bij te peinzen. Mis ik wat? Vast. Je af en toe laten meevoeren door een ingetogen piano, een cello en een zangeres die klinkt alsof ze in de microfoon zit, lijkt me heel gezond.

Verder niks
Soms zou ik willen dat het anders was en ik wil best proberen om meer ruimte te maken voor muziek zoals op First Take. Wie weet lukt het. Wie weet lig ik straks elk weekend te zwijgen naast een lp die zo sfeerbepalend is dat je er verder niks naast kunt doen. Wie weet. Met andere woorden: Roberta blijft weer jaren in de hoes. En eigenlijk is dat gewoon zonde. **** 
[René]

Roberta Flack - I Told Jezus