Tussen pop en folk
Niet veel later, op een platenbeurs toen niemand het zag, kocht ik Year of the Cat. De snoezige hoes was nogal een contrast met de rest van mijn aankopen, zullen we maar zeggen. Lang verhaal kort: Year of the Cat bleek een fantastisch album waarop Al Stewart geweldig gitaar speelt in beeldende nummers die ergens thuishoren tussen pop en folk. Benieuwd naar de rest van zijn werk kocht ik daarna, nu zonder gêne, meer van zijn albums. Zero She Flies is er daar een van.
De pop en haast perfecte productie van Year of the Cat zijn op deze plaat nog niet aanwezig. Op dit derde album speelt Al voornamelijk materiaal dat nog neigt naar de folk, het genre waardoor hij in eerste instantie muziek is gaan maken. Bob Dylan, Paul Simon en Bert Jansch horen tot zijn voorbeelden en in de danklijst in de platenhoes van Zero She Flies staan Joni Mitchell, Leonard Cohen, Sandy Denny en Roy Harper. Collega’s waarmee hij wanneer mogelijk samenspeelde in de Londense Les Cousins folk club.
Flirt op een fruitschaal
Folk dus. Maar al wel met kenmerkend Al Stewart-geluid. Een van zijn sterke kanten vind ik zijn gitaarspel, zoals dit voorbij komt in Small Fruit Song. Helder, energiek en zonder plectrum. Dat het nummer over een flirt op een fruitschaal gaat en niet langer duurt dan twee minuten, zien we even door de vingers. Net zoals de soms ondoorgrondelijke lappen tekst waarmee Stewart zijn nummers opbouwt. Hij is duidelijk nog zoekende naar de juiste vorm om zijn passie voor geschiedenis in een lied te gieten. Van deze aanpak, dat later zijn handelsmerk zal worden, zijn in Manuscript de eerste vormen te horen. Op kalme toon, gesteund door gitaar en strijkers zingt Stewart over de vooravond van de Eerste Wereldoorlog.
Hoogtepunt op dit album is Electric Los Angeles Sunset. Dit nummer heeft alles wat Al Stewart goed maakt: groove, teksten met vaart, wederom goed gitaarwerk en knappe melodieën. Het lukt hem als Schot zelfs om in dit nummer de sfeer van de door hem bezongen West Coast te vangen.
Pannenkoek
Al Stewart levert met Zero She Flies een goed gebalanceerde plaat af. Ondanks zijn zoektocht naar nieuwe vormen staat er geen enkel zwak nummer op dit album. Misschien nog niet zo sterk als zijn latere platen, maar zo in de gloed van Year of the Cat is dit eerdere werk van Al Stewart een mooie aanvulling.
Verder nog iets? Ja. Platenmaatschappij CBS vond het nodig dit album op dermate dun vinyl te persen dat de plaat er bijna slap van hangt. Het lijkt verdomme wel een pannenkoek. *** [René]
Al Stewart - Electric Los Angeles Sunset:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten