ELOY - Ocean (1977)

Het is even wennen, wanneer Frank Bornemann na een intro van vijf minuten zijn mond opentrekt op Ocean. De zanger/gitarist van ELOY heeft zo’n dik Duits accent dat zijn Engelse teksten letterlijk nergens naar klinken. Dat hij zingt over de Griekse mythen van Poseidon en Atlantis maakt hem eveneens geen allemansvriend.
Toch ligt Ocean eind jaren zeventig bij niet minder dan een kwart miljoen Duitsers op der Plattenteller. Ze zijn terecht trots, op hun eigen Duitse progband.

Kutmuziek
In eerste instantie begreep niemand wat Bornemann precies wilde, als hij vertelde over eigen nummers met eigen teksten. Duitse bands speelden eind jaren zestig immers keurig covers van Engelse artiesten en wie was hij om met deze wet te breken. ELOYs debuut, waarop de band nog hardrock speelt, verkoopt in 1971 dan ook amper. 
Maar Bornemann houdt vol en na de nodige bezettingswisselingen en muzikale uitstapjes krijgt ELOY vaste vorm. De hardrock maakt plaats voor progressieve muziek, gebaseerd op synthesizers en complexe arrangementen. Kutmuziek, volgens de muziekpers. Geweldig, volgens een groeiende groep liefhebbers die ELOY elk album vooruit hoort gaan. Op hun zesde studioalbum Ocean is de band in topvorm. 

The War of the Worlds
Verdeeld over niet meer dan vier nummers neemt ELOY je mee op een soort trip, langs de Griekse mythologie. Zwierige toetsen, die mij regelmatig doen denken aan Jeff Wayne’s The War of the Worlds, worden binnen de lijnen gehouden door de haast vloeibare baspartijen van Klaus-Peter Matziol. Bornemanns zang klinkt dankzij een echo, en onbedoeld door zijn accent, overtuigend en dramatisch, zonder te overdrijven.

Boven alles vind ik het mooi om te luisteren naar een band die duidelijk een eigen plan trekt. Als je vol overgave, met een Duits accent, haaks op de dan heersende punktrend staat te zingen over Griekse goden, ben je in mijn ogen een held. Soms vind ik het bijna aandoenlijk hoe haast té hoge uithalen en een zware vertelstem het de tegenstanders wel heel makkelijk wordt gemaakt. 

Progvrienden
Om houvast te bieden in de ellenlange nummers, zijn deze keurig verdeeld in delen 1a, 2a, 3a, 1b etc... En zo kon je in 1977 met je progvrienden op het schoolplein discussiëren over 2 van het nummer Atlantis' Agony At June 5th 8498, 13 p.m. Gregorian Earthtime; dat toch best saaie stuk van Ocean. En over hoe dit slechts een van de weinige zwakke momenten op de plaat is. Dan weer dreigend en dan weer opbeurend is Ocean van ELOY een album dat blijft boeien. Drie kwartier lang zweeft, golft en rolt de band op eigen wijze voorbij. 

ELOY bestaat nog steeds. Goed, begin jaren tachtig valt het moe en gedesillusioneerd uit elkaar. De progformule is dan meerdere keren, met wisselend resultaat, herschreven. Maar enkele jaren later laat Bornemann weer van zich horen en nadien reanimeert hij ELOY af en toe voor een album of tour. Zo verschijnt er binnenkort een documentaire rondom hun recente optredens. Zijn accent schijnt Frank Bornemann te hebben afgeleerd en dus zingt hij niet langer over een ‘Daughter of ears’ (earth). Ergens wel jammer. 

***** 

ELOY - Poseidon’s Creation:

René