In drie seconden, hooguit, herken je Type O Negative. Loodzwaar als Black Sabbath, melodieus als The Beatles, omlijst met feedback en knarsende bassnaren.
Met dit eigen geluid en een lading zwarte humor groeit de band uit tot een van de origineelste harde acts van de afgelopen twintig jaar. In 1993 valt met Bloody Kisses alles op zijn plek. Dit derde album met klassiekers als Black No. 1 en Christian Woman behoort tot het beste dat Type O heeft gemaakt.
De trefzekerheid van Bloody Kisses heeft de band nooit weten te evenaren, maar op de albums die volgen, blijft Type O Negative boeien. Deels dankzij de kolossale zanger/bassist Peter Steele die je met zijn zware stem door zijn zeldzaam eigenzinnige wereld loodst.
De trefzekerheid van Bloody Kisses heeft de band nooit weten te evenaren, maar op de albums die volgen, blijft Type O Negative boeien. Deels dankzij de kolossale zanger/bassist Peter Steele die je met zijn zware stem door zijn zeldzaam eigenzinnige wereld loodst.
Een wereld, in het geval van Dead Again, van verslaving, abortus, verraad en sterfgevallen. Geen vrolijke thema’s, maar de band voorkomt een al te treurige zit door voldoende uptempo te spelen. Opener Dead Again dendert agressief uit je speakers en herinnert soms aan Carnivore, de hardcoreband waarin Steele speelde voordat hij Type O Negative begon.
Tegenover de snellere nummers, waartoe ook Halloween in Heaven en Some Stupid Tomorrow behoren, staan slepende en uitgerekte songs. These tree things duurt op 40 seconden na een kwartier. The profits of doom doet met een lengte van ruim 10 minuten ook lekker mee.
De uitgesponnen, trage partijen in deze nummers zorgen voor een typische Type O sfeer. Slow, deep en hard. Geknipt voor festivals, wanneer de zon begint te zakken.
Toch zijn de lange nummers op Dead Again niet de beste momenten op de plaat. Het sjokt allemaal te lang door, zoals in bijvoorbeeld She Burned me Down. Ondanks een strakke start en briljant refrein zakt je aandacht weg in een moeras van sompige bastonen. En zo kent Dead Again meer momenten waarop je gedachten afdwalen. Van de 78 minuten die het album nu duurt, hadden er best 30 afgekund.
Toch zijn de lange nummers op Dead Again niet de beste momenten op de plaat. Het sjokt allemaal te lang door, zoals in bijvoorbeeld She Burned me Down. Ondanks een strakke start en briljant refrein zakt je aandacht weg in een moeras van sompige bastonen. En zo kent Dead Again meer momenten waarop je gedachten afdwalen. Van de 78 minuten die het album nu duurt, hadden er best 30 afgekund.
Zowel in zijn teksten als in interviews was Peter Steele open over zijn strijd met het leven. Toeren ging nog wel, maar de periode daarna viel hem zwaar. Thuiszitten was geen favoriete bezigheid van Steele. Drugs en depressies vulden dan zijn verveelde dagen.
Tot 14 april 2010. De dag waarop hij overlijdt en er een einde komt aan Type O Negative, de band waarmee hij was vergroeid. Dead Again is daarmee ongepland de laatste plaat van Type O Negative. Er zijn minder passende afscheidskado’s denkbaar.
Tot 14 april 2010. De dag waarop hij overlijdt en er een einde komt aan Type O Negative, de band waarmee hij was vergroeid. Dead Again is daarmee ongepland de laatste plaat van Type O Negative. Er zijn minder passende afscheidskado’s denkbaar.
Een jaar na de officiële release is er een luxe uitvoering verschenen van Dead Again. Naast het album, verdeeld over twee rode lp’s, bevat deze een T-shirt (maatje Peter Steele), een DVD met opnames van hun optreden op Wacken 2007 en nog een lp. Hierop is de band te horen tijdens hun optreden op het Duitse Bizarre Festival in 1999. Misschien niet hun allerbeste optreden ooit, maar goed genoeg om te beseffen welk gapend gat Peter Steele heeft achtergelaten.
René
Type O Negative - Dead Again
Geen opmerkingen:
Een reactie posten