Fleetwood Mac – Tusk (1979)



Na het succes van Rumours had Fleetwood Mac wel een pilsje verdiend. De plaat behaalde een platinastatus en zowel Amerika als Europa neuriede mee met Go Your Own Way en You Make Loving Fun. Reden voor een rondje, of drie. 

Vervolg op Rumours 
Het was gitarist Lindsey Buckingham die al eerste naar huis ging om na te denken over de dag van morgen. Er moest immers een vervolg komen op het haast foutloze Rumours. Toen de band weer in de oefenruimte stond om te werken aan vers materiaal kwamen de meeste nieuwe nummers dan ook van zijn hand. 
Een beetje band overlegt op zo’n moment over de te varen koers en de plek die Buckinghams materiaal hierin kan krijgen. Fleetwood Mac niet. Wellicht lui van het succes, te verslaafd aan de coke of verbitterd door de scheidingen die vier van de vijf bandleden (met elkaar!) hadden doorgemaakt, knikten ze instemmend naar de tien (!) composities die Buckingham zelf in elkaar had gezet.


Teleurstelling
Om toch ruimte te maken voor de inbreng van andere bandleden werd besloten een dubbel-album te maken. Zo kon iedereen zijn zegje doen. En zo kreeg de haast onvermijdelijke teleurstelling na Rumours de lengte van ruim een uur. Ruim een uur waarin Fleetwood Mac geen knopen doorhakt en het de luisteraar onnodig moeilijk maakt.



Nicks, McVie en Buckingham
Het ene moment luister je naar een dromerige Stevie Nicks (Sara), vijf minuten later trillen je boxen vanwege een recalcitrant lied van Buckingham (Not That Funny). McVie sust de boel met meer gelaagde nummers (Brown Eyes) en twee lp’s lang schiet supergroep Fleetwood Mac zo heen en weer tussen de kampen Nicks, McVie en Buckingham. Los hiervan klinkt de band met vlagen vertrouwd goed. Zo zijn Storms en Sisters of the Moon onvervalste hoogstandjes van mevrouw Nicks. Veel vaker, helaas, hebben nummers een te lange aan- en uitloop (That’s All for Everyone) en schemert er een soort gelatenheid tussen de regels door. De gelatenheid en het gebrek aan besluitvorming waarmee de band uiteindelijk de hele plaat ondermijnt.







Minder op safe
Critici roemen Tusk, omdat het album het brede palet van de band zou laten horen. Daar is best iets voor te zeggen; de groep kopieert niet schaamteloos de succesformule van Rumours, maar speelt in plaats daarvan iets minder of safe. Enige samenhang was echter fijn geweest. Nu luistert Tusk weg als een stapel aardige ideeën waarvan de beste nog uitgewerkt moesten worden. Niet zo gek dus, dat het grote publiek deze dubbelaar in de winkel liet liggen en gewoon Rumours nog een keer uit de hoes haalde. *** [René]





Fleetwood Mac - Storms:




                 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten