Tijdens mijn jarenlange speurtocht naar Back in '72 (waarover later misschien een keer meer) heb ik flink wat Bob Seger in huis gehaald.
Ramblin' Gamblin' Man, Mongrel, Against the Wind. Ze staan braaf in mijn kast te wachten tot ik ze een keer echt op waarde schat. En dat gaat er van komen, want na het beluisteren van Segers tiende album Stranger in Town weet ik wat hij in huis heeft. Het is alleen even zoeken voordat je de ware Bob ontdekt.
Bob Seger is een man van goede zanglijntjes en ook op Stranger in Town staan zangpartijen die meteen in mijn hoofd blijven zitten. Still the Same (later gecoverd door Rod Stewart) fluit je zo mee. Hetzelfde geldt voor Till it Shines. Aanstekelijk nummers, die helaas ook snel vervelen omdat ze precies hetzelfde tempo hebben en weinig meer bieden dan een fijne zanglijn.
De échte meerwaarde van dit album zit in de twee rake rocksongs Hollywood Nights en Feel like a Number. Recht-toe-recht-aan-rock zonder lastige opbouw of tempowisselingen. Gitaren, piano en blazers stampen Bob op deze momenten vooruit. Het is muziek die je hard moet draaien en die live waarschijnlijk ontploft. Het iets minder felle Brave Strangers krijgt het voordeel van de twijfel dankzij een goede combinatie van funk, rock en blues.
Om Bob op zijn best te horen, moet je helaas ploegen door minder sterk en zelfs matig werk. Old Time Rock ’n Roll mist een eigen gezicht en kan zo door als een nummer van Normaal. Het mooi slepende Ain’t got no money gaat te lang door en zakt daardoor jammerlijk in.
Toch heeft Stranger in Town me benieuwd gemaakt naar meer Bob Seger. Hij kan het namelijk wel en ik ga zijn andere platen eens goed nalopen in de hoop om meer mooie uitschieters.
Eenmaal op stoom overtuigt ons Bob prima als rocker en volgens mij komt hij live nog beter uit de verf dan op studioplaat. Op mijn lijstje staat daarom alweer een volgende Seger-plaat: Live Bullet, zijn een live-dubbel-lp uit 1976.
René
Geen opmerkingen:
Een reactie posten