Voordat hij als sessiemuzikant inplugde bij Joni Mitchell, Bob Marley en de Rolling Stones leverde gitarist/zanger Wayne Perkins een album af met het folk-pop-trio Smith Perkins Smith .
Voor Wayne was deze samenwerking met de broers Tim en Steve Smith wellicht een vingeroefening voor zijn latere loopbaan. Smith Perkins Smith staat nogal weggemoffeld op Waynes indrukwekkend CV. Best begrijpelijk, maar zonde. De fijn overzichtelijke folk-pop op dit album verdient beter.
Alsof de mannen nog niet weten dat de opnameband al loopt, spelen ze eerst twee ietwat vreemde nummers. Catcher In The Rye is een fijne, maar donderskorte samenzang. Hierna roept iemand hard Yeah!, gaat de slidegitaar om en rockt de band de buren wakker met het bluesy Save Me.
Na deze hink-stap-sprong is Smith Perkins Smith warm en koerst het verder op dromerige toon. Thema op deze plaat: och arme ik, zonder partner, waar is de tijd gebleven dat ik met een goed humeur door het leven stapte?
Say No More is mooi singer/songwriter–achtig nummer dat doet denken aan de sterke momenten van Ian Matthews. The Man He Was begint als een klein pianolied om groots te eindigen met een heus koor dat welgeteld één zin mag zingen. In het relaxte en knap gebouwde In The Aftermath doet een bescheiden banjo het licht uit.
Door in een nummer slim te stapelen met samenzang, gitaar en welgemikte toetspartijen houdt het trio het spannend met de middelen die het heeft. Smith Perkins Smith verknoeit geen enkel akkoord, zonder daarbij zuinig over te komen.
Zo komt Mighty Good Time, opener van kant B, pas lekker laat op gang en breekt de boel in het dromerige, rondom een piano gebaseerde, On The Blind Faith Alone, net op tijd open. Trucjes of muzikaliteit? Het maakt niet uit. Het werk, op die paar uitzondering na wanneer het trio iets te lang nodig heeft om de juiste weg te vinden.
Smith Perkins Smith combineert succesvol de veelzijdigheid van folk met het gladde van pop. Het resultaat is een afwisselende lp die moeiteloos voorbij glijdt. Folk hartje pop, en het is wederzijds.
Om het goede huwelijk te vieren maakt iedereen een ererondje in de afsluiter So Long. Dat was het dan, bedankt voor het luisteren. Da ge bedankt zijt. Een gepaste aftiteling voor een fijne plaat die ik kocht omdat de hoes me aansprak.
Die hoes is trouwens gemaakt door Karen Schoen.
Kun je nagaan.
René
Geen opmerkingen:
Een reactie posten