Luisteren naar ruim dertig jaar oude muziek is fijn, maar ook laf. Elke zwalkende artiest of stinkgroep van voor 1980 kun je immers het hand boven het hoofd houden met de dooddoener dat het ‘voor de tijd waarin het gemaakt is, best goed is’. Lekker makkelijk, zo hoef je nooit toe te geven dat je een miskoop hebt gedaan.
Welnu, 12 Memories van Travis stamt uit 2003 dus bovenstaande truc is op dit fris geproduceerde Indie-album niet toepasbaar. De band maakt nú muziek en moet dus nú goed zijn. Dus? 12 Memories is een miskoop? Niet echt. En Travis is een stinkgroep? Ook niet. Maar ze ruiken wel een beetje.
Het duurde even voordat de band aan dit vierde album kon beginnen. Drummer Neil Primrose vond het tijdens een zomervakantie leuk om in een zwembad te duiken waarvan hij de diepte niet wist. Het bleek een pierenbadje en hij werd met drie gebroken nekwervels uit het water gevist.
Dat werd revalideren en in die periode kon zanger/gitarist Fran Healy lekker lang nadenken over de misstanden in de wereld en zijn (liefdes)leven. Hij nam zijn zorgen en verdriet mee naar de studio en goot ze met de band in dit album met een soms mooi melancholische toon.
In gevoelige nummers als Paperclips en het walsende Love Will Come Through laat Fran treffend weten dat het soms heus niet leuk is. Toch hij had hier nog best iets dieper mogen snijden. Opvallend zijn de details in de muziek. Een cello, belletjes of gepluk aan een snaar wisselen elkaar op de achtergrond af en maken 12 Memories een echte koptelefoonplaat. Probeer je dan niet teveel aan te trekken van het geneurie en gelala waarmee sommige nummers opgeleukt moeten worden, zij zorgen voor een wat zeurderige toon.
De band is op zijn best wanneer het ingehouden partijen opvolgt met een bevrijdend refrein. Dit zijn de momenten waarmee Travis bekend werd. Denk aan eerdere hits Sing en Why Does It Always Rain on Me. Bij Re-offender en Mid-life Krysis zie je het festivalpubliek massaal onder een rose Pinkpophoedje meedeinen.
Helaas wil de band hun zorgen en woede nog extra onderstrepen door stoer lawaai te maken. Met een dubieuze distortion die klinkt alsof er een hijskraan omvalt, moeten nogal wat nummers het ontgelden. Het klinkt te beroerd om te slagen. Beautiful Ocupation, Peace the Fuck Out, Happy to Hang Around en Somewhere Else; allen lijden onder misplaatste herrie en weten daardoor niet te raken.
Alles bij elkaar opgeteld is 12 Memories een album dat te verstandig en berekend klinkt. Van de twaalf beloofde memories weet je er uiteindelijk maar een paar te herinneren en dat kan de bedoeling niet zijn geweest. Al denken ze daar over dertig jaar vast weer anders over.
René
Geen opmerkingen:
Een reactie posten